Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

«Ο,τι αφήνεις είναι δικό σου για πάντα»


 Εκανα ένα μεγάλο σφάλμα όταν απολύθηκα από την εφημερίδα στην οποία εργαζόμουν για οκτώ ολόκληρα χρόνια. Αφησα τα πράγματά μου εκεί  με το σκεπτικό ότι έτσι θα ’χω έναν καλό λόγο να επιστρέψω. Ωστόσο οι εβδομάδες πέρασαν, οι νέες εκκρεμότητες όρμισαν πάνω μου σαν σκυλιά κι εγώ άλλαξα δεκάδες φορές ψυχολογία και γνώμη για το αν έπρεπε τα πράγματα να έρθουν έτσι, αν έπρεπε να παραδοθώ αμαχητί, αν άξιζε τον κόπο να φύγω κι αν τελικά όλο αυτό θα μου βγει σε καλό.


Πριν 15 μέρες ένιωσα την στιγμιαία ανάγκη να πεταχτώ για λίγο στο παλιό γραφείο. Ηταν μια τυχαία σκέψη να εκμεταλλευτώ λίγα λεπτά ελεύθερου χρόνου για να πω χρόνια πολλά στην Π. που είχε γενέθλια. Το μηχανάκι έστριψε μόνο του από τα δικαστήρια στην Φράγκων (Θεέ μου, πώς γίνεται καθημερινά να περνάω από ‘κει και να προσπερνώ χωρίς, δήθεν, να συμβαίνει τίποτα, χωρίς την παραμικρή αίσθηση ότι μέχρι πριν δύο μήνες δούλευα εκεί…) κι έτσι χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα στον 5ο όροφο της Δαναΐδων.
Βγήκα από το ασανσέρ με άνεση, χαμογέλασα σε όλους, είπα χρόνια πολλά στην Π. και… ασυναίσθητα έστρεψα το βλέμμα στο παράθυρο, εκεί όπου βρίσκονταν το παλιό γραφείο μου. Δεν ξέρω αν ακόμη και τώρα, τόσες μέρες μετά, είμαι σε θέση να περιγράψω αυτό που ένιωσα μέσα μου. Ηταν όλα τόσο όμορφα και τόσο τακτοποιημένα. Ένα νέο πρόσωπο είχε εγκατασταθεί φέρνοντας άλλες εικόνες, άλλη ενέργεια και άλλο όγκο σ’ αυτό που με κόπο είχα φτιάξει εγώ όλο το προηγούμενο διάστημα.
Ηταν σα να μου μίλησε το σύμπαν εκείνη την ώρα ή, καλύτερα, σα να μου… έβγαλε τη γλώσσα του το σύμπαν και μου ανέτρεψε όλες τις βεβαιότητες για το τι είναι στ’ αλήθεια «δικό μου», αν υπήρξε δηλαδή κάτι, έστω και μία στιγμή δικό μου, στα 35 μου χρόνια. Ηταν πρωτόγνωρο σαν σκέψη: Μνήμες, φιλίες, σχέσεις, παιδιά, δουλειές, σπίτια, αυτοκίνητα, πτυχία, επιτυχίες, μικρές και μεγάλες προσωπικές νίκες ζήτησαν ανεξαρτησία. Να τις ανακαλώ, να τις θυμάμαι, αλλά να μην τις ξαναπώ ποτέ «δικές μου».
Ναι, αυτή τη στιγμή μπορώ να το πω με βεβαιότητα. Το παλιό γραφείο, μού ζήτησε το λόγο γιατί ήμουν (και) μαζί του αφόρητα κτητικός. Νόμιζα ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν μακριά από τον Αγγελιοφόρο, το γωνιακό γραφείο του 5ου ορόφου θα είναι πάντα δικό μου. Δεν θα μπορεί να συνεχίσει χωρίς εμένα ή δε θα έχουν το κουράγιο όσοι έμειναν πίσω να του δώσουν ξανά ζωή. Εκανα λάθος. Η Αννα το πήρε αμέσως. Σκέφτηκε να το χρησιμοποιήσει λίγες μέρες, μπορεί και ώρες, αφού απολύθηκα. Και είναι ανθρώπινο αυτό, είναι λογικό. Είναι σαν το επόμενο φύλλο που πρέπει να «βγει», άσχετα με το αν έχουμε τη διάθεση. Είναι σαν τον κωπηλάτη που πρέπει να αντικατασταθεί γιατί το καράβι συνεχίζει, παρά τις απώλειες, την πορεία του.
Ηδη είμαι καλύτερα, δε σας το κρύβω. Τελικά μου έκανε καλό το να βρεθώ εκεί απ’ όπου «έφυγα». Να θυμηθώ αυτά που έχασα, την καθημερινότητα που βίωσα για χρόνια και την άλλαξα σε μια στιγμή. Είναι, πιστεύω, ήττα για την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση το να αλλάζουμε συνεχώς τις βεβαιότητές μας, χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς συναισθηματικό κόστος κι εγώ πόνεσα πολύ με όλο αυτό που «άλλαξα». Δε χρειάστηκε να μου πει κανείς (και ουσιαστικά να γίνει κακός μαζί μου) ότι ΔΕΝ είμαι αναντικατάστατος. Το κατάλαβα μόνος. Είδα ένα ποτάμι να έχει παρασύρει όσα υπήρχαν στη ροή του τη στιγμή που εγώ στήλωσα τα πόδια και βρήκα τη δύναμη να βγω έξω. Δε μου φταίνε οι άλλοι που συνέχισαν. Δε μου φταίει το ποτάμι που τα άλλαξε όλα στους δύο μήνες που πέρασαν.
Ηρέμησα αρκετά. Γειώθηκα. Τώρα πρέπει απλά να βρω το κουράγιο να πάρω δύο κούτες και να επιστρέψω για τελευταία φορά στο παλιό γραφείο. Να βάλω μέσα αυτά τα πράγματα που άφησα φεύγοντας, να βγάλω από την πρίζα το ψυγείο με την αφίσα του Γιώργου Κούδα και… να πάω παρακάτω. Ισως αν πραγματικά το αφήσω αυτό το γεμάτο αναμνήσεις γραφείο να μείνει «δικό μου». Για πάντα. Στο μυαλό μου.

3 σχόλια:

  1. Ο αντικατάστατης είναι στη γωνία ίσως πριν ακόμη αφήσουμε το γραφείο. Το σπουδαίο είναι ότι όσα έχεις μοιραστεί σ΄αυτό το γραφείο, όσα έχεις πάρει και έχεις δώσεις στους διπλανούς κωπηλάτες, είναι αναντικατάστατα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Υπέροχο κείμενο, αν και εμένα προσωπικά με ψυχοπλάκωσε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κωστή συμφωνώ μαζί σου. Δύσκολο κείμενο, πολύ προσωπικό. Αλλά όταν η ψυχή πλακώνεται γεννά ωραία συναισθήματα.
    Αρίστο σ'ευχαριστώ. Το γραφείο το κουβαλάω μαζί μου ακόμα. Χτες στο καρφούρ διάλεγα λουλούδια για το παράθυρο, μέχρι που θυμήθηκα ότι δε δουλεύω πλέον στον Αγγελιοφόρο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή