Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Ηρωες από χαρτί και κόσμος από γυαλί



Στο σχολείο, στην αλάνα, στα φροντιστήρια και στο ρέμα πίσω από το γήπεδο, η συμμορία μας είχε τους κανόνες της. Ολοι είχαμε παρατσούκλια βγαλμένα από τους ήρωες των γηπέδων και… των «παιδικών». Ετσι αποκαλούσαμε τα κινούμενα σχέδια, άσχετα με το αν μεγαλώνοντας καταλάβαμε ότι όλα αυτά ήταν περισσότερο για τους μεγάλους. Για τους γονείς μας τότε. Για μας τώρα. Εγώ, ως Ακης, ήμουν… η Ακα, η χήνα που προστάτευε τον Νιλς Χόλγκερσον, έναν άλλον φίλο που τον βγάλαμε έτσι γιατί φορούσε σκούφο και τον έλεγαν Νί(λ)κο.

Όπως καταλαβαίνετε, κανένας δεν ξέφευγε από το δολοφονικό, πρωτόλειο και αδιαμόρφωτο ακόμη χιούμορ της πρώτης περιόδου της ζωής μας. Ο κωλόφαρδος ήταν ο Γκαστόνε, ο βλάκας γίνονταν ο Ρανταπλάν, τον ψηλό και άχαρο τον βγάζαμε Γκούφι, την Φανή, που ήταν μεγαλύτερη και μας μάλωνε τη φωνάζαμε Μάτζικα κι ο Βασίλης ήταν ο σπορτ – Μπίλι με το μαγικό του βαλιτσάκι.
Δεκαετία ’80: Η τηλεόραση έδειχνε χιόνια ως τις 4, ξεκινούσε με τον εθνικό ύμνο και συνεχίζονταν με Καραγκιόζη και… παιδικά. Στα τέλη μόνον της δεκαετίας έσκασαν μύτη κάτι αιμοβόροι τρανσφόρμερς και Τζι άι τζο που φυσικά καθόλου δεν μας άγγιξαν γιατί εμείς χρειαζόμασταν κάτι πολύ δυνατό για να αναγκαστούμε να αφήσουμε το παιχνίδι στο πάρκο και να κλειστούμε στο σπίτι.
Ναι, ευτυχώς είχαμε αυτήν την τύχη να μας φωνάζουν οι μαμάδες μας «κοπρόσκυλα». Να φεύγουμε από το σπίτι μεσημέρι και να γυρνάμε αργά το βράδυ, συνήθως μετά από φωνές της μαμάς. Δέκα χρόνια μου πήρε να πείσω την μάνα μου να σταματήσει να με φωνάζει από το μπαλκόνι «Ακούλη» μπροστά στους άλλους κι εγώ με τη σειρά μου γελούσα δυνατά κάθε φορά που η μάνα του Γιώργου τον φώναζε «Γιωργοδημήτρη», μπας και φιλοτιμηθεί και γυρίσει πίσω και ο αδελφός του ο Μήτσος. Αυτές λοιπόν οι ολόιδια απελπισμένες μάνες, όλες τους μοντέλα ενός συγκεκριμένου εργοστασίου, είχαν μόνον ένα επιχείρημα στα χέρια τους για να μας πείσουν να γυρίσουμε σπίτι: «Ελα, αρχίζουν τα παιδικά». Ο Νιλς Χόλγκερσον, η Χάιντι, ο Μίκυ Μάους, ο Φρου-φρου, ο Ποπάι, ο Μπαγκς – Μπάνι, ο Σκούπι Ντου, το Τομ και Τζέρι… Και το κόλπο έπιανε πάντα. Πετούσαμε την μπάλα στην αυλή και τρέχαμε στο χαζοκούτι. Ασπρόμαυρο, χωρίς τηλεκοντρόλ (έγχρωμη πήραμε στην Τρίτη γυμνασίου, τέλη του 1990), με κάτι μεγάλα κουμπιά «πους – πουλ» να μπαινοβγαίνουν για να αλλάξει το κανάλι. Διψούσαμε να δούμε τα μπράτσα του Ποπάι να γίνονται αμόνια με ένα μόνο κουτί σπανάκι, τον Γκούφι να γίνεται τσιγαρόχαρτο από το αμάξι που τον πάτησε κι έπειτα να ζωντανεύει και να χαμογελάει…
Σουρεαλιστικές σκηνές που μας δίδασκαν την αλήθεια της ζωής: Ο φίλος θα σε χτυπήσει από πίσω με το σφυρί αλλά εσύ πρέπει να βγάλεις το κεφάλι σου από το στομάχι όπου έχει φτάσει γιατί το «παιδικό» πρέπει να συνεχιστεί. Παρακάτω έχει γκρεμούς από τους οποίους όταν πέσεις πρέπει να σηκωθείς, να σκουπίσεις τη σκόνη και να φύγεις ή, καλύτερα, να σηκώσεις το αριστερό σου πόδι και αφήνοντας μόνον τη σκόνη σου πίσω να εξαφανιστείς πριν σε πιάσει το κογιότ.

Εκτός από ιστορίες βγαλμένες από τη ζωή, βέβαια, τα κινούμενα σχέδια των παιδικών μας χρόνων, της μόνης πραγματικής πατρίδας που θα κουβαλάμε για πάντα πάνω μας, μας χάρισαν απλόχερα και κάτι άλλο: Αισθητική, ευπρέπεια, καλοσύνη, θετική ενέργεια. Χιλιάδες κόσμοι από χαρτί μέσα στον κόσμο από γυαλί που ζούσαμε και ζούμε ακόμη. Από εκεί φτιάξαμε το χιούμορ μας, αυτό υπήρξε το υλικό των πρώτων μας ονείρων να γίνουμε δυνατοί, να κάνουμε πιστούς φίλους, να αγαπάμε τα ζώα, το διαφορετικό… Και κρατηθήκαμε καλά απ’ αυτά τα όνειρα, «γίναμε άνθρωποι», που θα ‘λεγε και η μάνα μου.
Δυο μέρες τώρα ο γιος μου ο Στράτος έχει πυρετό. Δεν είναι τίποτα το σοβαρό. Μια συνηθισμένη ίωση που τον ανάγκασε να μείνει στο σπίτι κι έτσι να τον χαρώ λίγο παραπάνω, τώρα που είμαι κι εγώ «ελεύθερος ωραρίου». Είναι ωραίο να είσαι στο σπίτι με τα παιδιά σου κι ακόμα πιο ωραίο να τα ζεις χωρίς να έχεις το μυαλό στο χρόνο που περνάει τόσο γρήγορα σ’αυτές τις περιπτώσεις... Το πόσα πολλά παιδικά προγράμματα είδαμε και το τι γέλιο ρίξαμε μπροστά στην τηλεόραση, δεν περιγράφεται. Γεμάτος λοιπόν  εικόνες από κινούμενα σχέδια με χρώματα, γκριμάτσες, φιγούρες και ήχους, μόνο αισιοδοξία με γέμισε αυτή η συμβολική δράση στο facebook να αλλάξουμε τις φωτογραφίες στα προφίλ μας και στη θέση τους να βάλουμε εικόνες αγαπημένων παιδικών ηρώων. Διάλεξα τον Νιλς κι έβαλα μαζί του και τον Γκρούμελ. Για να γυρίζω πίσω στα καλύτερά μου χρόνια και για να μου υπενθυμίζουν αυτοί οι δύο τόσο καλοί φίλοι πως και μικροσκοπικός να γίνεις, οφείλεις να παλέψεις. Να βρεις τις χήνες και να φύγεις μακριά. Να ψάξεις τα δικά σου μέτρα και σταθμά. Να ψάξεις το θαύμα που θα σου δώσει και πάλι το ύψος σου. Και να είσαι σίγουρος ότι θα το βρεις. Το έχω δει να γίνεται… στα «παιδικά».


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου