iMessage και επιθυμίες

Εχω ένα μήνυμα γραμμένο στο κινητό αλλά δεν μπορώ να το στείλω. Πίστευα ότι το νέο λογισμικό θα με βοηθήσει. Μάταια. Μάλλον δε έχει να κάνει με το «μέσο», ούτε και με το μήνυμα. Εχει να κάνει με τον χρόνο, τον «καιρό», το περιβάλλον. Ανθρωποι περνούν και φεύγουν. Αφήνουν και ξαναπιάνουν την ζωή μου. Την μετακινούν, την αλλάζουν, με αλλάζουν ή έτσι νομίζουν. Κάθε φορά κι ένας νέος ενθουσιασμός να προαναγγέλει την απογοήτευση. Ονειρο - προσπάθεια - ενθουσιασμός - φθορά - απογοήτευση. Κέρδη και ζημιές της επιχείρησης. Από τη μια ο ενθουσιασμός που μένει σαν μνήμη, σαν αίσθηση. Η προσπάθεια που σε τρέφει. Το όνειρο που σε ζει. Από την άλλη οι φθορές. Στην αρχή ελεγχόμενες αλλά με τον καιρό ολέθριες. Αυτό που σε παρασέρνει πληγώνει τους υπόλοιπους που μένουν πίσω. Πληγώνει τους προηγούμενους ενθουσιασμούς και τα όνειρα που έκανες πραγματικότητα. 

«Γερνάω μπαμπά»

Εισπνοή - εκπνοή. Για να σκεφτώ, να θυμηθώ, να γράψω κάτι ωραίο, να κρατηθώ στη ζωή. Σαν σήμερα ξεκίνησαν όλα και πέρασαν ήδη 37 χρόνια σαν αναπνοή. Το ερώτημα είναι αμείλικτο, σχεδόν καθημερινό, βαθιά οδυνηρό, σαν το σαράκι που σιγοτρώει το ξύλο: Θα είναι αρκετά  τα χρόνια; Θα προλάβω να χορτάσω ή θα φύγω όπως εσύ, ξαφνικά, αναίτια; 

«Χριστός Ανέστη»… κι ας μην υπήρξε ποτέ

Γεννιόμαστε…  Ασχημοι, μικροί, με δίχως σώμα και δίχως πνοή. / Μας  παίρνει ο άνεμος και μας αλέθει στο χώμα. Σκαλώνουμε κάπου και παίρνουμε σχήμα. / Ξάφνου αρχίζει η ζωή μας. / Ψηλά στρεφόμαστε προς τον ουρανό και βαθιά προς τη γη απλώνουμε ρίζες. Δεν είμαστε άνθρωποι. Είμαστε ακίνητα δέντρα που τρέχουν μπροστά την ίδια στιγμή που ολόκληρο το  σύμπαν γυρίζει πίσω./  Κάποτε πεθαίνουμε. Με σώμα που καίει τον πυρήνα του για λίγη ενέργεια και λίγη πνοή. / Παγώνει ο άνεμος όσα με κόπο ζεσταίνουμε, μικραίνει ο νους και φυραίνει. / Στεκόμαστε ψηλά, μακριά, παίρνουμε χρόνια και δίνουμε φως. / Δεν είμαστε άνθρωποι. Είμαστε αστέρια. Ακίνητα αστέρια που τα βάζει φωτιά η τριβή κι όπως πέφτουν στη γη ξαναγίνονται σκόνη.