Μουτζούρες στο μπλο(γ)κ μου

Όταν πριν λίγους μήνες έστηνα αυτό το μπλογκ δεν είχα ιδέα πού θα μπορούσε να με βγάλει αυτή η ε-μπλο(γ)κή. Για να είμαι ειλικρινής δε διάβαζα ποτέ μετά μανίας τα μπλογκ των άλλων. Ακόμη κι αυτά που μου αρέσουν (δεν είναι πολλά), αποφεύγω να τα διαβάζω ανελλιπώς. Μπορεί να ανακαλύψω κάποιο καταπληκτικό κείμενο και παρά τον ενθουσιασμό μου να κάνω κάνα μήνα να ξαναμπώ στη διεύθυνση στην οποία το εντόπισα. Δεν ξέρω γιατί το κάνω όλο αυτό που περιγράφω. Ισως γιατί δεν μπορώ να δω τα ιστολόγια σαν Μέσα Ενημέρωσης. Ισως γιατί δεν θέλω να έχω υπερβολικές προσδοκίες από τους ανθρώπους. Ισως γιατί τα μπλογκς κρύβουν μια ανθρώπινη μοναχικότητα που με νοιάζει, με επηρεάζει, με θλίβει βαθιά.

«Μπιζίμ (ο δικός μου) ΠΑΟΚ»

Οσοι δεν ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, απόψε το βράδυ είχαν (και πάλι) την απορία γιατί γύρω στις 8 άδειασαν οι δρόμοι και γέμισαν τα sports café σε όλη τη Θεσσαλονίκη. «Παίζει ο ΠΑΟΚ», (φαντάζομαι ότι) έλαβαν ως απάντηση κι έπειτα συνέχισαν τις δουλειές τους κουνώντας το κεφάλι, σχεδόν υποτιμητικά. Το έχω αντικρίσει πολλές φορές αυτό το βλέμμα των ανθρώπων που νομίζουν ότι το να παθιάζεσαι με τον ΠΑΟΚ, τον Αρη ή τον Ηρακλή είναι χάσιμο χρόνου. Δεν το παρεξηγώ πια αλλά δεν μπορώ και να μην υπερασπίζομαι το δικαίωμά μου να συνεχίζω να ξοδεύω προσωπικές μου στιγμές πηγαίνοντας στο γήπεδο ή πίνοντας καφέ και βλέποντας την ομάδα μου σε κάποιο παρακμιακό στέκι των δυτικών συνοικιών. Πριν ολοκληρώσω αυτήν την πρόχειρη σκέψη, αντιγράφω ένα από τα τελευταία μου κείμενα στις «Διαδρομές» του Αγγελιοφόρου, γραμμένο τον περασμένο Σεπτέμβρη, όταν ένιωθα τρομερά πιεσμένος από την οικονομική κρίση και «έβλεπα» μπροστά μου το ενδεχόμενο να χάσω μια δουλειά που πραγματικά αγαπούσα. Το εντιτόριαλ έχει τίτλο «Στην κερκίδα με τον Αναγνωστάκη».  

Χωράει το «Υλικό ονείρων» σε μια κονσέρβα;

Στον 9,58 υπάρχει μία εκπομπή που τη λατρεύω. Δεν είναι ούτε του φίλου μου του Γιώργου Τούλα, που συχνά μου κάνει την τιμή και διαβάζει αναρτήσεις του μπλογκ μου, ούτε της Αναστασίας Γρηγοριάδου, που την ακούω φανατικά από το Ράδιο «Παρατηρητής» ακόμη. Είναι το «Υλικό ονείρων», της Πένυς  Τομπρή και έχει θέμα της το βιβλίο.

«Δίφωνο 2011»: Τρία CD στην τιμή ενός ποτού

Τώρα στις γιορτές οι περισσότεροι θα κάνουμε μικρά – μικρά δώρα σε συγγενείς, φίλους, σε εορτάζοντες αλλά και σε ανθρώπους που θα μας καλέσουν σε κάποια συνεύρεση απ’ αυτές τις εκπληκτικές συνευρέσεις που – ευτυχώς – επιμένουμε να οργανώνουμε παρά την οικονομική κρίση. 

Στα χωριά «πεθαίνουν» για λίγη μόλυνση

Σαββατοκύριακο στο χωριό. Στο δρόμο για την Αχλάδα, που πλέον ανήκει στο Δήμο Φλώρινας, τα ερτζιανά κύματα χάνονται μέσα στα τούνελ του Ακτορα και τα πιτσιρίκια θέλουν ν’ ακούσουν παιδικά. Μετά τα διόδια του Πολύμυλου θ’ αρχίσουν να μετρούν φουγάρα μέχρι την Μελίτη. Τα πρώτα δύο είναι της Κοζάνης, στο τρίτο δούλευε παλιά ο θείος τους ο Σταύρος, το τέταρτο μοιάζει πολύ με το ΤΙΤΑΝ και στο πέμπτο λύνουν την ασφάλεια… 

Για μια θέση στη ζωή των άλλων

Στον προθάλαμο του οφθαλμίατρου έφτασα αρκετή ώρα πριν από το προγραμματισμένο ραντεβού. Είναι μια καινούρια συνήθεια που απέκτησα αυτή. Να πηγαίνω λίγο νωρίτερα σε όλες τις δουλειές μου και να προσπαθώ να δρομολογήσω πριν εκπνεύσουν οι διορίες τις εκκρεμότητές μου. Αν τελικά τα καταφέρω είμαι σίγουρος πως θα έχω λιγότερο άγχος και περισσότερες συμπάθειες στον μικρόκοσμο όσων περιμένουν από μένα το παραμικρό.