Τρίτη 5 Απριλίου 2011

Οποιος αγάπησε δεν ξέρει να το πει


«Κι αν θέλουμε πραγματικά να αγαπηθούμε εμείς οι δυο, ας μην πούμε τίποτα για την αγάπη /  Μόνο να κοιταχθούμε σιωπηλά κι επίμονα για μέρες / Να φύγει από μπροστά μας η καταχνιά της περιρρέουσας  χυδαιότητας /  Να μείνει μόνον η λαχτάρα για ένα τυχαίο άγγιγμα / Να είμαστε απλά ένα αγόρι και ένα κορίτσι πριν το πρώτο τους φιλί / Αυτό είναι το τίμημα των συνεσταλμένων του έρωτα: Να τον αναζητούν με τον δικό τους τρόπο / Να περιμένουν όσο χρειαστεί ρισκάροντας  να μην τον βρουν ποτέ».


Η αποψινή μου ιστορία μιλά για δύο παιδιά που σμίγουν και χωρίζουν χωρίς να αγγίξει το ένα το άλλο. Στέλνουν μηνύματα, κλείνουν ραντεβού, βγαίνουν με φίλους κι έπειτα συνεχίζουν οι δυο τους μόνοι. Πίνουν ποτά, λένε αστεία, κάνουν βόλτες στην παραλία μα στο τέλος φεύγουν σ’ αντίθετες κατευθύνσεις. Τους κοιτάζω και δεν έχω καμία αμφιβολία. Είναι δύο ερωτευμένοι που δεν ξέρουν να το πουν. Ένα ζευγάρι πανέμορφο, αλλόκοτο, σχεδόν ποιητικό. Μια μικρή, γοητευτική παραφωνία στην ερωτική μελωδία των καιρών μας. Που θέλει τους νέους να αγγίζουν τα κορμιά τους πριν αγγίξουν τα μάτια τους. Να μπορούν χωρίς το ταίρι αλλά να μην μπορούν χωρίς την ηδονή του.
Αυτά τα παιδιά, ευτυχώς, είναι φτιαγμένα αλλιώς. Ερωτευμένοι τόσο ώστε φοβούνται μήπως μια αδέξια κίνηση τους χαλάσει το όνειρο. Αθώα ιδιοφυείς, κατάλαβαν ότι ο έρωτας δεν είναι κάτι δεδομένο και οι ίδιοι δεν είναι κάτι σημαντικό. Όμως στ’ αλήθεια, υπάρχει κάτι πιο σημαντικό απ’ το να νιώθεις ασήμαντος; Υπάρχει κάτι πιο όμορφο απ’ το να αγνοείς την ομορφιά σου; Υπάρχει κάτι πιο ειλικρινές απ’ το να μην μιλάς όταν δεν έχεις λόγια; Να μην φιλάς όταν η αγωνία σού κλέβει την ανάσα; Κάθομαι και τους κοιτάω με τις ώρες. Δεν εύχομαι να σμίξουν. Δεν έχει νόημα να σμίξουν επειδή το θέλω εγώ. Επειδή τους αγαπώ εγώ. Θα σμίξουν όταν το θελήσουν οι ίδιοι. Όταν αγαπηθούν οι ίδιοι. Όταν κουμπώσει η έλλειψη του ενός σ’ αυτήν του άλλου. Κι αν δεν συμβεί ποτέ αυτό, δεν θα’ ναι χαμένη η σχέση. Θα ‘ναι απλά μία σπονδή στον έρωτα των γονιών τους. Που έσμιξαν με την ίδια συστολή κι όμως  γέννησαν τόσο όμορφα παιδιά…

2 σχόλια:

  1. άκη...ένα πράγμα θα πώ...υπέροχο! χαίρομαι πολύ που βρήκα το μπλόκ σου! να ναι καλά ένας κοινός γνωστός! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. καλησπέρα και καλή ανάσταση!μόλις μπήκα στο blog σου και δε λέω να βγω...με ταξιδεύεις με αυτά που γράφεις...μαγικά!!να'σαι καλά! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή