«Κάποιες φορές στον ύπνο σου πιάνεις κουβέντα με τους ανθρώπους που έφυγαν για πάντα / Ξυπνάς έντρομος και ψάχνεις να τους βρεις στα άδεια δωμάτια / Στο μέρος της ντουλάπας που φύλαγαν τα ρούχα τους, σε μια παλιά τους εργαλειοθήκη, στο αυτοκίνητο που σκουριάζει σκονισμένο στον κήπο / Άλλοτε πάλι κοιτάς τα χέρια σου και είναι σα να βλέπεις τον χαμένο σου πατέρα / Ίδιο το μάκρος των δακτύλων, ίδιες οι ζάρες που κάνει το δέρμα όταν επάνω του κατακάθονται μνήμες και ενέργεια του σύμπαντος / Και είσαι τότε σίγουρος πως η ψυχή των αγαπημένων σου ανθρώπων δεν έφυγε ποτέ από κοντά σου / Είναι κρυμμένη στα ρούχα που μοιράστηκε η γειτονιά την τρίτη ημέρα / είναι σ’ εκείνο το διπλωμένο κατοστάρικο που βρέθηκε στην μέσα τσέπη απ’ το σακάκι μαζί μ’ ένα τηλέφωνο χωρίς όνομα / Γιατί εκεί ψηλά οι ψυχές των ανθρώπων δεν έχουν πια ονόματα και λένε μεταξύ τους τα πάντα με το βλέμμα και με τις σιωπές».
