To «πλοίο» του Παύλου Παυλίδη

Όταν λίγο πριν από το καλοκαίρι πληροφορήθηκα τον τίτλο της νέας δουλειάς του Παύλου Παυλίδη έκανα πλάκα. «Αυτός ο δίσκος που όλο φτάνει», έλεγα και εννοούσα ότι ο Παυλίδης για να βγάλει κάτι καινούριο πρέπει πρώτα να μας βγάλει την ψυχή. Χαλάλι του πάντως. «Αυτό το πλοίο», που έφτασε στα χέρια μου, είχε στ’ αμπάρια του ένα πολύτιμο μουσικό φορτίο γεμάτο εικόνες και συναισθήματα.http://www.youtube.com/watch?v=tXBMMC0XWaw

Δεν πρωτοτυπεί στα τραγούδια που θα σας περιγράψω ο δημιουργός. Προτείνει μία ενορχηστρωτική φόρμα που του προκύπτει όχι τόσο ως ιδέα αλλά περισσότερο ως τυχαίο ηχητικό αποτέλεσμα μιας παρέας μουσικών, των «B – movies».Αυτό το «δεμένο» σχήμα των φίλων του Παυλίδη κάνει τη δουλειά ακόμη πιο αληθινή κι ακόμα πιο κοντά στην live εκδοχή της γιατί, ας μην ξεχνάμε, οι μουσικοί σήμερα ζούνε από τις συναυλίες και όχι από τα δικαιώματα των δίσκων που κυκλοφορούν.

Ο Παυλίδης, από την εποχή των «Ξύλινων Σπαθιών» ακόμα, ήταν ένας ολοκληρωμένος τραγουδοποιός. Εγραφε στίχους και μουσική, είχε δικό του τρόπο ερμηνείας, είχε άποψη για το τελικό αποτέλεσμα. Το ίδιο κάνει και σήμερα, αρκετά χρόνια μετά την καλλιτεχνική ενηλικίωσή του με την διάλυση των «Σπαθιών».

Το CD «Αυτό το πλοίο που όλο φτάνει» έχει πολύ… «γκάζι – φρένο». Από το «Radio Lollipop» στη «Λευκή καταιγίδα» και από «Αυτό» στο «Νοσφεράτου», οι ακροατές πρέπει να... «κρατιούνται από τις χειρολαβές» γιατί οι ρυθμοί έχουν συνεχές σταμάτα – ξεκίνα. Δεν σημείωσα τυχαία αυτά τα τέσσερα τραγούδια. Η «Λευκή καταιγίδα» και ο «Νοσφεράτου» είναι δύο από τις καλύτερες μπαλάντες που άκουσα τα τελευταία χρόνια και μου θυμίζουν έντονα το CD «Αφού λοιπόν ξεχάστηκα». Το «Radio Lollipop» είναι ένα τραγούδι της Θεσσαλονίκης. Εχει τον έντονο ρυθμό αυτής της πόλης και έχει το ραδιόφωνο στη διαπασών, όπως κάνουμε 25 χρόνια τώρα οι Θεσσαλονικείς. Το «Αυτό» περιέχει τον τίτλο του CD. To αγαπάω και με βοηθά να καταλάβω γιατί έγιναν όλα αυτά από τον Παύλο Παυλίδη.

Πέρασα ένα πολύ όμορφο καλοκαίρι με όλες αυτές τις μουσικές. Ηταν ακριβώς ότι χρειαζόμουνα για να αποφορτιστώ από το άγχος όλου του χρόνου. Εχουν ένα ελαφρύ αεράκι όλα επάνω στο πλοίο. Εχουν ταξίδι, χρώματα και αρώματα. Ελπίζω η αλλαγή δισκογραφικής εταιρίας να του βγει σε καλό του Παύλου γιατί φαίνεται πως στη νέα του μουσική στέγη τα παιδιά είναι νέα και τον θαυμάζουν. Για μας, τους λίγο μεγαλύτερους, ο Παυλίδης θα είναι πάντα ένα αποκούμπι. Μια καλή ευκαιρία για να πούμε στους νεότερους μια ιστορία από το παρελθόν. Από τις πρώτες προσπάθειες των «Μωρών στη φωτιά». Από μια συναυλία στο Δάσος ή από ένα χειμερινό live στο κλαμπ του Στεφανίδη. Γαμώτο… Τελικά, όλα τα ωραία πράγματα έγιναν στη δεκαετία του ’90…