Το «Κισμέτ» έγραφε Μπουτάρης

Και να τελικά που γίνονται θαύματα. Ο  τύπος αυτός με το διαμαντένιο σκουλαρίκι και το τατουάζ, με το τσιγάρο – προέκταση του χεριού, τα στρογγυλά γυαλιά, τις τιράντες, το άχαρο ψιλόλιγνο σουλούπι και κυρίως τις αιρετικές θέσεις και το «ανάποδο» μυαλό, είναι ο νέος δήμαρχος Θεσσαλονίκης. Πάει πλέον το κολλαριστό σκούρο μπλε κοστούμι. Πάει κι ο μεγαλόσταυρος. Η λιμουζίνα του δημάρχου θα γίνει σπορ Lancia, η πόρτα θα είναι ανοιχτή και ο δήμαρχος στους δρόμους να πίνει καφέ με τους πολίτες. Μα τω Θεώ, ακόμη και μόνον γι αυτήν την τόσο επιφανειακή αλλαγή, άξιζε τον κόπο ο αγώνας.

Πάμε τώρα πιο βαθιά: Στους ψηφοφόρους. Δεν χωράει καμία αμφιβολία πως η πόλη αυτή έκανε την επιλογή της. Από την πόλωση, το μίσος και τον φόβο επέλεξε την προσδοκία και την κρυφή ελπίδα για κάτι διαφορετικό. Κι ας το ξέρει ότι πήρε μεγάλο ρίσκο. Κι ας αμφιβάλλει μέσα της αφού στο παρελθόν είδε δεκάδες φορές τις προσδοκίες της να διαψεύδονται. Η επιλογή Μπουτάρη, αποτέλεσμα οργανωμένης και επίμονης δουλειάς μιας μεγάλης ομάδας ανθρώπων, είναι κάτι περισσότερο από επιλογή δημάρχου. Είναι επιλογή τρόπου σκέψης, είναι απόφαση αλλαγής νοοτροπίας. Είναι η εφαρμογή στην καθημερινότητα αυτού που πολύ εύστοχα οι άνθρωποι της «Παράλλαξης» του φίλου μου του Γιώργου Τούλα αποκάλεσαν «Θεσσαλονίκη αλλιώς». Συμβολικά στην αρχή με άξονα τον πολιτισμό, χειροπιαστά πλέον με εφαρμογή του «αλλιώς» στον μικρό μας κόσμο. Στις επιλογές μας. Και δε νομίζω πως ο ψηφοφόρος ξεμπέρδεψε με έναν φάκελο στην κάλπη. Τώρα αρχίζει για πολλούς μια καθημερινή διαδικασία ψηφοφορίας. Ψήφος για να μείνει η πόλη καθαρή, όχι με ψηφοδέλτιο αλλά με συνεπή συμπεριφορά του καθενός ξεχωριστά στο θέμα των σκουπιδιών. Ψήφο για να βελτιωθεί η κατάσταση στην κυκλοφορία με αλλαγή της δικής μας νοοτροπίας ως οδηγοί μέσα στην πόλη. Κάθε πράξη μας μία ψήφος μέχρι να κάνουμε ταμείο σε 42 μήνες και να πούμε με βεβαιότητα αν άξιζε τον κόπο όλη αυτή η ανατροπή του σκηνικού. Και να μου το θυμηθείτε, τελικά θα πούμε ότι άξιζε.

Σκέφτομαι τις τελευταίες ώρες τι μπορεί να ήταν αυτό που έδωσε τη νίκη στην «Πρωτοβουλία» του Γιάννη Μπουτάρη. Ηταν άραγε η δίψα για «αλλιώς»; Ηταν μήπως η λιγότερο κομματική υποψηφιότητα; Ηταν οι αιρετικές θέσεις που έφεραν τον Κυρ – Γιάννη στην πρώτη γραμμή της συζήτησης όλων, άρα τον έκαναν και περισσότερο δημοφιλή; Ηταν μήπως η ατάκα του Ανθιμου που πείσμωσε τον κόσμο; Μετά Χριστόν Προφήτες δεν υπάρχουν κι έτσι ειλικρινά δεν έχει κανένα νόημα να αναλύουμε τόσο διεξοδικά το αποτέλεσμα. Το «Κισμέτ» έγραφε Μπουτάρης και δεν το αλλάζει καμιά επανακαταμέτρηση στο εκλογοδικείο.

Πριν λίγο καιρό έγραφα πως η αδιαφορία, η διαπλοκή και η λαμογιά είναι πια ντεμοντέ. Της μόδας έγινε η ειλικρίνεια, η καινοτομία, η αλληλεγγύη σε κάθε τι φρέσκο μεταξύ των ανθρώπων. «Σε ποιο παράλληλο σύμπαν», μου είχε απαντήσει με ερώτημα μια φίλη. «Στο δικό μου», της ανταπάντησα και δεν άργησα να δικαιωθώ κατά έναν βαθμό στην εκτίμησή μου. Η εκλογή του Γιάννη Μπουτάρη και της «Πρωτοβουλίας» στην διοίκηση του κεντρικού Δήμου ήταν μια ένεση θάρρους, ψυχολογίας, χαράς και αυτοπεποίθησης για μια μεγάλη μερίδα κόσμου της Θεσσαλονίκης που δεν έχει κανένα προσωπικό όφελος από την αλλαγή σκυτάλης αλλά ψάχνει με απόγνωση την χαμένη αυτοεκτίμησή της.