Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

«Διαρκής αγώνας για οτιδήποτε»


«Για να αντέξει κανείς τις δυσκολίες της ζωής έχει τρία όπλα: Τον έρωτα, την Τέχνη και τον διαρκή αγώνα για οτιδήποτε».
Φ. Νίτσε


 Ενας ακροατής μου από την εποχή που δούλευα στον Μύθο – ας τον πούμε Δημήτρη – πουλάει μαξιλαράκια από φελιζόλ. Πήρε το θάρρος να μου μιλήσει πριν από μια συναυλία στο θέατρο Δάσους κι από τότε χαιρετιόμαστε πάντα έξω από το γήπεδο της Τούμπας ή το Θέατρο Γης. Μεγαλώνει δύο παιδιά και πρόσφατα αγόρασε σπίτι στην Ευκαρπία. Ολη μέρα διαλαλεί την πραμάτεια του στις λαϊκές και για εξτραδάκι ψάχνει μεροκάματο στις υπαίθριες συναθροίσεις. Μ’ ένα κλειστό φορτηγάκι μεταφέρει τα παιδιά του στα φροντιστήρια και στα γήπεδα και κάποια βράδια τον έχω δει με την κυρά του στο ουζερί της γειτονιάς. Ψάχνει φθηνά ξενοδοχεία για το καλοκαίρι, ρωτά τι δικαιούται κάθε χρόνο απ’ την εργατική εστία, οργανώθηκε σ’ έναν σύλλογο, έκανε και δυο τρεις φίλους κι είναι θέμα χρόνου να τους εμπιστευτεί το μυστικό του πως γράφει στίχους για την ψυχή του και για την παρέα.
Ο Αντμιρίμ (αυτό είναι το πραγματικό όνομά του) δουλεύει στην οικοδομή. Ηρθε από την Αλβανία νωρίς, γέννησε εδώ τα παιδιά του κι αυτά τα άτιμα ξεπετάχτηκαν τόσο γρήγορα που τελειώνουν κι όλας το δημοτικό στην οδό Ολυμπιάδος. Εχει κι ένσημα ο Μίρις, έχει και κάποια τυχερά, ψάχνει και απογευματινά χαμαλίκια και σκέφτεται να αγοράσει ένα σπίτι στα Τίρανα. Ένα καλοκαίρι γίναμε φίλοι κουβαλώντας τις γυψοσανίδες που χρειάστηκαν για να ανακαινιστεί το «Εντεχνον». Πάντα πρώτος στη δουλειά μ’ ένα κομμάτι ψωμί στο χέρι. Μια μέρα μας πλησίασε ένας γέρος από τη γειτονιά που είχε χάσει το τρυπάνι του. «Κανένας Αλβανός θα το πήρε», του απάντησε ο Αντμιρίμ κι έφαγε απ’ όλους μας σφαλιάρες που πήγαν σύννεφο ανάμεσα σε γέλια και χιουμοριστικές ατάκες.
Ο Νίκος ή Χάρης ή Γιώργος… θέλει να βοηθήσει την μάνα του και ψάχνει παντού για μια δουλειά. Βοηθά έναν φίλο του ψαρά, παίζει μπουζούκι σ’ ένα κουτουκάκι, έκανε κάτι αιτήσεις στο Δήμο Θεσσαλονίκης για 8μηνα και περιμένει ένα καλό νέο. Εχασε τον πατέρα του πριν λίγα χρόνια κι αυτός δεν είχε πάει καν φαντάρος. Το πάλεψε πολύ, τον βοήθησαν λίγο, τώρα ντρέπεται που πρέπει να φέρει την κοπέλα του σ’ ένα σπίτι με σόμπα πετρελαίου και κουφώματα ξύλινα από τη δεκαετία του ’70. Θα κορνάρει κάθε φορά που θα με δει. Την περασμένη Παρασκευή ρωτούσε πότε βάζω μουσική στο «Σάρωθρον» γιατί το νέο αίσθημα ακούει Μάλαμα και Θανάση Παπακωνσταντίνου. «Αδελφέ θα το δώσω το αυτοκίνητο», μου είπε. «Δεν έχω μούτρα να το κυκλοφορώ και με τα λεφτά ονειρεύομαι να πάρω ένα μηχανάκι».
Εχω πολλές τέτοιες ιστορίες να διηγηθώ στον εαυτό μου όταν αυτός με γεμίζει αγωνία για το αύριο και τις δυσκολίες του. Κι όσο κι αν βλέπω τον κλοιό να σφίγγει γύρω μας, όσο κι αν τα οικονομικά χειροτερεύουν, θυμάμαι πάντα το παράδειγμα των γνωστών μου και συνεχίζω «τον αγώνα για οτιδήποτε». Με συνεχή αγώνα σύντομα συναντάς και την Τέχνη και τότε τα μάτια σου έχουν τέτοια φλόγα που σε κάνουν ερωτεύσιμο. Δεν υπάρχει τίποτα πέρα από τον αγώνα μας. Δεν πρέπει τουλάχιστον να περιμένουμε τίποτα. Ο,τι έρθει είναι ευλογία, όχι όμως πιθανό, όχι στατιστικά προβλέψιμο.

 υ.γ.: Είχα δυο μήνες να γράψω στο μπλογκ. Ενιωθα άδειος, αδιάφορος για το αν απογοητεύσω τους αναγνώστες με την απουσία μου. Δεν ξέρω αν επέστρεψα. Δεν είμαι σίγουρος ότι έχω πράγματα να πω. Είμαι όμως βέβαιος πως κουβαλώ καινούρια συναισθήματα, φρέσκιες σκέψεις και χαρά, μεγάλη χαρά που είμαστε καλά στην  υγεία μας και στα μυαλά μας. Που χαμογελάμε και κάνουμε πολλούς να μας φοβούνται. Που ακόμα επιμένουμε αναχρονιστικά να θέλουμε κι άλλους φίλους, κι άλλη αγάπη, κι άλλες εμπειρίες. Και που συχνά μας στεναχωρούν όλα και θέλουμε να τα αλλάξουμε. Κι ας μην τα αλλάξουμε ποτέ.

4 σχόλια:

  1. μα πόσο δίκαιο έχετε: εσύ, ο νίτσε, τα ύστερα γραφόμενα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Θα 'ταν μεγαλομανία να συγκρίνω τον εαυτό μου ακόμα και με το μουστάκι του Νίτσε. Ενα σχόλιο όμως, μία επιβράβευση, μια προέκταση της σκέψης μπορεί να μας κάνει ακόμα πιο δυνατούς στον αγώνα για οτιδήποτε. Σ' ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Άκη,
    "δεν υπαρχει τιποτα περα απο τον αγωνα μας", όπως ακριβώς το γράφεις. Κι αντε, αμα συμπλήρωνα κατι ακόμη, είναι και τα όνειρά μας.

    Υ.Γ. Αυτο το άδειο που περιγράφεις μας πιάνει όλους, ευτυχώς έρχεται το μετα με καινούρια συναισθηματα, φρεσκιες σκεψεις και χαρα. Κι αν καμια φορα φαίνεται να αργεί, το σπουδαίο είναι ότι έρχεται, αυτό μετράει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εχεις δίκιο Αναστασία. Τα όνειρα είναι η άλλη μεγάλη παρηγοριά. Καλημέρα, έστω κι αν με τη νέα σου ώρα δυσκολεύομαι να σε ακούσω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή