Ετσι παραμορφωμένα που χάσκουν τα όνειρά μας...

Κάθε φορά που κυκλοφορεί δίσκο ο Φοίβος Δεληβοριάς νιώθω την ανάγκη να τον εξερευνήσω καλά. Ισως γιατί βλέπω πως χρόνο με τον χρόνο όλο και λιγότεροι Έλληνες καλλιτέχνες συνεχίζουν να κάνουν σοβαρές μουσικές προτάσεις. Ισως γιατί το τραγούδι του Δεληβοριά «Φώτης» (από το μακρινό 1998) είναι ένα εκπληκτικό κομμάτι που θα ήθελα να είχα γράψει εγώ… Ισως απλά γιατί ο δημιουργός αυτός ξεκίνησε από την παιδική ηλικία να γράφει μουσικές, είχε την τύχη να τον συστήσει στο κοινό ο ίδιος ο Μάνος Χατζιδάκις και 22 χρόνια μετά δεν είναι παρά ένας νεότατος άνθρωπος γεμάτος σχέδια για την καριέρα του. Ας μην πω περισσότερα, νομίζω κατέστησα σαφές ότι ο Δεληβοριάς έχει το respect μου…

Από το cd «Ο αόρατος άνθρωπος» έμεινα ικανοποιημένος γιατί… δεν είχα μεγάλες προσδοκίες. Ετσι νομίζω ακούν οι περισσότεροι τα νέα τραγούδια σήμερα. Απλά τα βάζουν να παίξουν στο cd player κι αν κάτι τους τραβήξει την προσοχή το επιλέγουν, τις περισσότερες φορές για λίγο. Το πρώτο που διαπίστωσα είναι η «αστική μυρωδιά του». Στίχοι, μουσική, ενορχήστρωση και αισθητική εξωφύλλου μαρτυρούν δουλειά που έγινε σε μια σύγχρονη μεγαλούπολη. Από ‘κει και μετά αρχίζουν οι εκπλήξεις: Μελαγχολικός στίχος, νέες ιδέες στην επιλογή των μουσικών οργάνων, καθαρότερη ερμηνεία, πολυσήμαντα νοήματα ακόμη και στις παύσεις του κάθε τραγουδιού. Νομίζω ότι από τον «Αόρατο άνθρωπο» και μετά θα δούμε έναν άλλο Δεληβοριά. Το πρώτο μάλιστα μήνυμα το έδωσε επιλέγοντας μια ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρία, την «Inner ear» (λες να προσπαθεί να μας πει κάτι μ’ αυτό το όνομα;) για να ηχογραφήσει.

Ειλικρινά δεν ξέρω τι σόι όργανο είναι το Epinette des Vosges, το μουσικό πριόνι, το theremin, το theatre organ ή το στυλόφωνο. Μπορεί μάλιστα να είμαι και… «γκόνγκος» που δεν γνωρίζω το «μικρό γκονγκ» και το νερόφωνο. Τα άκουσα όμως όλα αυτά μέσα στα τραγούδια και μου άρεσαν. Σαν κλίμα, σαν αίσθηση. Παραμορφωμένη αίσθηση όπως το παραμορφωμένο πιάνο του Γιώργου Κατσάνου. Από τα τραγούδια του «Αόρατου ανθρώπου» ξεχώρισα το «Ωροσκόπιο» για την ιδιαίτερη συμμετοχή της Αρλέτας, ενός άλλου αστόπαιδου που μοιράζεται με διαφορά 30 χρόνων πολλά κοινά στοιχεία με τον Φοίβο. Ευχάριστα με εξέπληξε και το «bolero», το πρώτο τραγούδι του δίσκου που μαρτυρά την αλλόκοτη εξέλιξή του με τα περισσότερα από τα άγνωστα σε μένα όργανα που σας περιέγραψα νωρίτερα. Η Ρένα Μόρφη δεν μου άρεσε στο «Σκοτάδι των δυο». Δεν ταίριαξε καλά το ντουέτο με τον Δεληβοριά παρά τον ωραίο στίχο που της έτυχε να ερμηνεύσει. Για το τέλος άφησα το «Μηδέν εισερχόμενα», αρκετά αυτοβιογραφικό και ειλικρινές όπως και το «Αμφιβολία» που μου έστειλε σε «εισερχόμενο» μέιλ η Παυλίνα, σίγουρη πως θα μου αρέσει. Εκεί στην «Αμφιβολία» οφείλω να παραδεχτώ πως μου άρεσε και η Ρένα Μόρφη στα φωνητικά τόσο που περιμένω με ανυπομονησία να την φέρει στη Θεσσαλονίκη ο Φοίβος για να την δω και να την ακούσω από κοντά. Να πιω ένα ποτό στο μπαρ, να προσπαθήσω να συναντήσω το βλέμμα αυτών των παιδιών και να τους πω, με τις ίδιες σιωπές που άκουσα στον «Αόρατο άνθρωπο», πως είμαι κι εγώ ένας αόρατος αστός που σαρανταρίζει κι όμως νιώθει συνεχώς τη λέξη «μικρός» να κολλάει στην ιδιότητά του, στην συμπεριφορά του, στα θέλω του. Μελαγχολικός σαν το δίσκο που σας περιγράφω, ένας μικροαστός μπορεί και να μάθει νερόφωνο ή, έτσι μικρός που είναι, να μάθει «μικρό γκονγκ» ή και παραμορφωμένο πιάνο, έτσι παραμορφωμένα που χάσκουν τα όνειρά του. Καλή ακρόαση!

Πέντε τραγούδια που «έλιωσαν» στο CD player

1. «Τα μυστικά του κόσμου», Γιάννης Μήτσης
2. «Ο ακροβάτης», Μίλτος Πασχαλίδης
3. «Θλιμμένη χαραυγή», Γιάννης Χαρούλης
4. «Υστερόγραφο», Μάρθα Φριντζήλα
5. «Καζαμπλάνκα», Νατάσσα Μποφίλιου