Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Χωράει το «Υλικό ονείρων» σε μια κονσέρβα;


Στον 9,58 υπάρχει μία εκπομπή που τη λατρεύω. Δεν είναι ούτε του φίλου μου του Γιώργου Τούλα, που συχνά μου κάνει την τιμή και διαβάζει αναρτήσεις του μπλογκ μου, ούτε της Αναστασίας Γρηγοριάδου, που την ακούω φανατικά από το Ράδιο «Παρατηρητής» ακόμη. Είναι το «Υλικό ονείρων», της Πένυς  Τομπρή και έχει θέμα της το βιβλίο.


Δεν ξέρω ακριβώς για ποιο λόγο έχω κολλήσει τόσα χρόνια μαζί της. Ισως να μου αρέσει η κεντρική ιδέα της εκπομπής που «ξεψαχνίζει» κάθε φορά ένα βιβλίο, ίσως εκτιμώ την αθόρυβη δουλειά ημερών που απαιτείται για να βγουν στον αέρα 40 λεπτά ραδιοφωνικού χρόνου, ίσως απλά να ηρεμώ με τη φωνή της Πένυς που για μένα συγκρίνεται μόνον με ορισμένες «Θείες φωνές» του κρατικού ραδιοφώνου της δεκαετίας του ’70.

«Υλικό ονείρων» λοιπόν. Παρακολουθώ τη συγκεκριμένη εκπομπή από το ξεκίνημά της. Χάρηκα όταν έγινε καθημερινή, ενθουσιάστηκα όταν μετατέθηκε στην πρωινή ζώνη, ξενέρωσα όταν ξανάλλαξε και έγινε εβδομαδιαία γιατί από τη διοίκηση της ΕΡΤ κρίθηκε ότι δεν ήταν εμπορική. Τώρα μαθαίνω ότι παρουσιάζεται μόνον κάθε Σάββατο, ποτέ πια ζωντανά αλλά μόνον ηχογραφημένη και μάλιστα αρκετές φορές σε… επανάληψη γιατί δεν υπάρχει τεχνικός να την ηχογραφήσει. Βρίσκομαι περισσότερα από 15 χρόνια ενεργά στο χώρο του ραδιοφώνου κι έχω ακούσει διάφορα παράλογα Με το συγκεκριμένο «έσπασα», θύμωσα, είπα «δεν μπορεί, πλάκα μου κάνουν, αποκλείεται να είναι αλήθεια».

Κι όμως φίλοι μου, είναι αλήθεια. Στον 9,58, το ραδιόφωνο του πολιτισμού, υπάρχουν άνθρωποι που πληρώνονται έναν κανονικό (μικρό βέβαια, αλλά κανονικό) μισθό για να κάνουν μία εκπομπή την εβδομάδα, ηχογραφημένη, που κι αυτή βγαίνει συχνά σε επανάληψη γιατί δεν επαρκούν οι τεχνικοί. Για να αποκτήσετε μια αίσθηση για την τάξη μεγέθους που σας μιλώ, ορίστε ένα παράδειγμα: Το τελευταίο ραδιόφωνο στο οποίο εργαζόμουν μέχρι τον περασμένο Απρίλιο ήταν το Ράδιο Θεσσαλονίκη. Πρώτο σε ακροαματικότητα, με ζωντανές εκπομπές ολόκληρο το 24ωρο, επτά ημέρες την εβδομάδα, σ’ όλες τις γιορτές και τις αργίες, το κατακαλόκαιρο και το καταχείμωνο. Ξέρετε πόσους τεχνικούς απασχολεί; Τέσσερις. Έναν για όλες τις βλάβες, τα μαστορέματα και τις κεραίες του Χορτιάτη και τρεις για τις βάρδιες του αέρα, συν τις ηχογραφήσεις, τα σποτάκια, τις διαφημίσεις, την αλλαγή του νερού και την ανανέωση του φίλτρου στον γαλλικό καφέ. Ολοι οι τεχνικοί έχουν και κάποιες εκπομπές ως παραγωγοί, βοηθούν στις εκδηλώσεις του σταθμού, καλύπτουν κενά όταν αρρωστήσει κάποιος. Ξέρετε με πόσους τεχνικούς βγαίνει στον αέρα το πρόγραμμα του 9,58 και του 102 Fm που σχεδόν συστεγάζονται στην οδό Αγγελάκη; Με 24!

Βέβαια, δεν είναι όλοι οι τεχνικοί σε θέση να ηχογραφούν την εκπομπή της Πένυς, το καταλαβαίνω γιατί ξέρω πως λειτουργεί το δημόσιο. Είναι μερικοί που βρίσκονται ένα βήμα από την σύνταξη, κάποιοι άλλοι που δεν έμαθαν την τεχνολογία όταν έπρεπε αλλά… καμιά δεκαπενταριά σχετικά νέα παιδιά, μόνιμοι υπάλληλοι (που ξέρετε τι σημαίνει αυτό στην εποχή της ανασφάλιστης εργασίας και της ανεργίας), όλο φρεσκάδα και με γνώσεις υπάρχουν βρε αδελφέ… Κι όμως, η εκπομπή της Τομπρή για το βιβλίο βγαίνει (μερικές φορές) «κονσέρβα ανοιγμένη». Μπαγιάτικη. Μαγαρισμένη. Λες και την βρήκε κάποιος στα σκουπίδια και την έφαγε από ανάγκη. Δεν πιστεύω στον Θεό αλλά η μόνη φράση που μου έρχεται στο μυαλό, και δεν αφορά μόνον την εκπομπή της Πένυς Τομπρή αλλά γενικά την κατάσταση στον 9,58, είναι «αμαρτία απ’ το Θεό».

Δεν με νοιάζει αν έχουν δίκιο οι μόνιμοι τεχνικοί που είδαν την διοίκηση να διώχνει τους συμβασιούχους και να μην τους αντικαθιστά. Δεν με νοιάζει αν έχουν δίκιο και οι δημοσιογράφοι και οι παρουσιαστές των εκπομπών που μένουν συχνά χωρίς αντικείμενο αφού δεν έχουν τα μέσα να κάνουν τη δουλειά τους. Το αποτέλεσμα είναι ένα: εκεί στην οδό Αγγελάκη υπάρχει ένα δημόσιο αγαθό, ένα κρατικό περιουσιακό στοιχείο, ένα ετήσιο τεράστιο «έξοδο» που αντλεί χρήματα από τον κρατικό κορβανά και δεν λειτουργεί σωστά, καθόλου σωστά. Σας το ξαναλέω: Εκεί μέσα δουλεύουν φίλοι μου, γνωστοί μου και αρκετοί συνάδελφοι που είναι μέλη της Ενωσης Συντακτών με τους οποίους μας δένουν κοινές δεσμεύσεις τήρησης του αυστηρού δημοσιογραφικού καταστατικού. Δεν μπορώ όμως να μην μιλήσω για όλα αυτά. Δεν μπορώ παρά να στενοχωρηθώ που όλοι εκεί μέσα πιστεύουν ότι φταίει «κάποιος άλλος» για το ότι ο σταθμός έχει τόσο ασθενές σήμα που συχνά δεν ακούγεται ούτε μέχρι την Τσιμισκή. Που αρρωσταίνει κάποιος και στην ώρα του ακούμε «επιλεγμένα τραγούδια», χωρίς μικρόφωνο. Που τις Κυριακές και τις γιορτές ο σταθμός θυμίζει εγκαταλελειμμένο κτίριο. Που η εκπομπή της Τομπρή, μία φορά την εβδομάδα, πάντα ηχογραφημένη μπορεί και να μεταδοθεί… σε επανάληψη γιατί δεν βγαίνουν οι βάρδιες των 16 τεχνικών για δύο ραδιόφωνα. Συγνώμη αλλά εγώ δε δικαιολογώ ούτε την  γλυκύτατη Πένυ γι αυτό το συμβάν. Στη θέση της θα έμπαινα στο βοηθητικό στούντιο και θα την ηχογραφούσα μόνος μου. Κι αν δεν ήξερα θα μάθαινα. Τι στο καλό… Έναν ολόκληρο μισθό, σε μόνιμη (;) βάση θα έπαιρνα.

Κι όμως, δεν κουνιέται τίποτα εκεί και παντού. Όλα σταματημένα, όλα στον αυτόματο, όλα έργο ανώτερων δυνάμεων που κι εγώ δεν ξέρω ποιες είναι αυτές… Και μ’ αρέσει που όλοι εκεί μέσα ανησυχούν ότι μπορεί και να κλείσει ο σταθμός λόγω της γενικότερης κρίσης. Μ’ αρέσει που φοβούνται ότι δεν θα ξαναγίνουν ποτέ προσλήψεις και πως πάμε σε λογική απαξίωσης με την μη αντικατάσταση από τη νέα κυβέρνηση της διοίκησης της ΕΡΤ3 και των διευθυντών. Μα, μεγαλύτερη απαξίωση από το να υπολειτουργεί ένα μέσο δεν υπάρχει. Μεγαλύτερη απαξίωση από το να πέσει στα μάτια των ακροατών του με «κονσέρβα» εκπομπές και «χιόνια» στο σήμα δεν μπορεί να συμβεί.

Όχι ότι δεν υπάρχουν και εξαιρέσεις. Όχι ότι δεν υπάρχει και φιλότιμο που κάνει πολλούς να υπερβάλλουν εαυτούς και να κάνουν μικρά θαύματα από το τίποτα. Αυτοί οι κάποιοι όμως πρέπει στον 9,58 να γίνουν «όλοι». Τεχνικοί  και δημοσιογράφοι, καθαρίστριες, διοικητικοί υπάλληλοι και εξωτερικοί συνεργάτες. Να τελειώνουν τις εκπομπές τους και να βοηθούν και τους άλλους. Να οργανώσουν εκδηλώσεις, να καλέσουν τον κόσμο να τους στηρίξει, να κάνουν τον 9,58 «αλλιώς» και μετά να βγουν στην Αγγελάκη να περνούν γιαγιάδες στο απέναντι πεζοδρόμιο.

Και να μη νομίζουν ότι εξυφαίνεται καμιά συνωμοσία εναντίον τους για να κλείσει ο σταθμός. Μόνον οι ίδιοι μπορούν να κλείσουν αυτόν τον σταθμό με την μη αντίδρασή τους. Όχι στο ενδεχόμενο απόλυσης αλλά στην βολική πραγματικότητα της ανεπαρκούς αξιοποίησης του καθενός ξεχωριστά. Γιατί πιστεύω πως κανείς δε θέλει να δουλεύει 10 ώρες την εβδομάδα ή 15. Κανείς δε θέλει να μην έχει εκπομπή ή συγκεκριμένο αντικείμενο. Κανείς δε θέλει να παίζει η δουλειά του σε επανάληψη γιατί οι τεχνικοί δε δέχονται να δουλέψουν παρά μόνον ανά δύο σε κάθε βάρδια! Βολεύονται όμως. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Τους καθησυχάζει η αίσθηση ότι δεν φταίνε αυτοί και η βεβαιότητα πως και να θέλουν δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Διαφωνώ. Για μένα ισχύει αυτό που είπε ο Εξιπερί στον «Μικρό πρίγκιπα»: «Ανθρωπος είσαι όταν σε αφορά ένα έγκλημα για το οποίο δεν ευθύνεσαι». Και πολιτισμός, προσθέτω, είναι να «πονάς το μη ιδιωτικό, το κοινό, το δημόσιο». Η, έστω, να σέβεσαι αυτό που σου δίνει έναν κανονικό μισθό. Μικρό αλλά κανονικό. Στο κάτω – κάτω ο 9,58 μόνον απ’ αυτούς που παίρνουν μικρό μισθό μπορεί να σωθεί. Οι μεγαλόμισθοι θα βρουν κι αλλού να βολευτούν. Η έχουν ήδη βολευτεί σε πρώην και νυν κυβερνώντες. Απελπισμένοι με την κατάσταση δεν είναι; Απαισιόδοξοι για το μέλλον των κρατικών μέσων δε δηλώνουν; Ε, το λέει και ο Λειβαδίτης: «Εχουν όλες τις προϋποθέσεις να γίνουν οι πιο καλοί επαναστάτες». Οι επαναστάτες του αυτονόητου.

6 σχόλια:

  1. Ως φανατική ακροάτρια του 9,58, παρακολουθώ την πορεία του σταθμού εδώ και πολλά χρόνια και πρέπει να πω ότι είναι μια όαση ποικιλόφωνης καλαισθησίας μέσα σε ένα κακόφωνο χάος (τηλεοπτικό τε και ραδιοφωνικό). Τα τελευταία χρόνια μένω στο εξωτερικό, γι' αυτό και ακούω το σταθμό μέσω Ίντερνετ και, δυστυχώς, όχι πάντα χωρίς προβλήματα: πότε με παράσιτα (σοβαρά, πώς γίνεται να 'χεις παράσιτα στο Ίντερνετ;), πότε διακεκομμένα, πότε με το σήμα να κόβεται για να μην επανέλθει και, ειλικρινά, απορούσα πάντα γιατί ήταν τόσο δύσκολο να έχει ο σταθμός κανονικό σήμα --για μας τους εθισμένους, βρε αδερφέ, που πανικοβαλλόμαστε όταν κόβεται η μετάδοση! Τον τελευταίο καιρό, έχω παρατηρήσει ότι οι επαναλήψεις και οι κονσέρβες γίνονται όλο και περισσότερες. Έχω ακούσει ουκ ολίγες εκπομπές ξανά και, φυσικά, υπάρχουν οι γνωστές παρατεταμένες σιωπές (μόνο με μουσική, εννοώ) των σαββατοκύριακων και (κυρίως) των αργιών. Ομολογώ ότι ήταν τεράστια έκπληξη, η εκπομπή της φίλτατης Αναστασίας Γρηγοριάδου ανήμερα της Πρωτοχρονιάς. Επιτέλους, σκέφτηκα, ανατρέπεται το "αργία ίσον ερημιά στο στούντιο" και εύχομαι η ανατροπή αυτή να συνεχιστεί.
    Κατά τα άλλα, ομολογώ ότι αγνοούσα παντελώς τα τεκταινόμενα στα παρασκήνια, καθώς και το μισθολογικό καθεστώς των παραγωγών. Διαβάζοντας όμως το κείμενο του κ. Σακισλόγλου, θα συμφωνήσω σ' ό,τι αφορά το περιθώριο παρέμβασης των παραγωγών στην κατάσταση αυτή. Ναι, το Δημόσιο μπορεί να είναι ασύλληπτα αποκαρδιωτικό σ' ό,τι αφορά τη συνέχιση μιας κεφάτης δουλειάς, αλλά σ' αυτό τελικά δε στοχεύουν οι απεργίες; Δεν είναι ένας αγώνας για να βελτιωθεί η κατάσταση; Γιατί, όμως να θεωρείται ο μόνος τρόπος, ειδικά όταν η απεργίας στην Ελλάδα τείνει να χάσει εντελώς τη σοβαρότητά της πια; Μήπως τελικά, οι παραγωγοί που (αναμφίβολα) αγαπούν τη δουλειά τους (κι αυτό φαίνεται από το εξαιρετικό αποτέλεσμα) θα πρέπει να κάνουν μια διαφορετική απεργία; Να δείξουν, δηλαδή, ότι ο σταθμός μπορεί να λειτουργήσει παρά τις αντιξοότητες και τις προχειρότητες και όλα τα δυσλειτουργικά που έχει να επιδείξει ο κάθε τομέας του Δημοσίου; Δε λέω να παριστάνετε ότι δεν τρέχει τίποτα: πληροφορήστε μας, πείτε μας τι συμβαίνει και τι αντιμετωπίζετε κι εμείς θα είμαστε μαζί σας, γιατί αυτό που κάνετε υπέροχο. Δεν είναι κρίμα όμως να το υπονομεύετε μόνοι σας, δίνοντας τη λανθασμένη εικόνα ότι είστε απλά "δημόσιοι υπάλληλοι"; Και το λέω με πολλή καλή διάθεση, μεγάλη αγάπη και αμέριστη υποστήριξη.

    Φιλικά,
    Κατερίνα Τζωρίδου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ως φανατική ακροάτρια του 9,58, παρακολουθώ την πορεία του σταθμού εδώ και πολλά χρόνια και πρέπει να πω ότι είναι μια όαση ποικιλόφωνης καλαισθησίας μέσα σε ένα κακόφωνο χάος (τηλεοπτικό τε και ραδιοφωνικό). Τα τελευταία χρόνια μένω στο εξωτερικό, γι' αυτό και ακούω το σταθμό μέσω Ίντερνετ και, δυστυχώς, όχι πάντα χωρίς προβλήματα: πότε με παράσιτα (σοβαρά, πώς γίνεται να 'χεις παράσιτα στο Ίντερνετ;), πότε διακεκομμένα, πότε με το σήμα να κόβεται για να μην επανέλθει και, ειλικρινά, απορούσα πάντα γιατί ήταν τόσο δύσκολο να έχει ο σταθμός κανονικό σήμα --για μας τους εθισμένους, βρε αδερφέ, που πανικοβαλλόμαστε όταν κόβεται η μετάδοση! Τον τελευταίο καιρό, έχω παρατηρήσει ότι οι επαναλήψεις και οι κονσέρβες γίνονται όλο και περισσότερες. Έχω ακούσει ουκ ολίγες εκπομπές ξανά και, φυσικά, υπάρχουν οι γνωστές παρατεταμένες σιωπές (μόνο με μουσική, εννοώ) των σαββατοκύριακων και (κυρίως) των αργιών. Ομολογώ ότι ήταν τεράστια έκπληξη, η εκπομπή της φίλτατης Αναστασίας Γρηγοριάδου ανήμερα της Πρωτοχρονιάς. Επιτέλους, σκέφτηκα, ανατρέπεται το "αργία ίσον ερημιά στο στούντιο" και εύχομαι η ανατροπή αυτή να συνεχιστεί.
    Κατά τα άλλα, ομολογώ ότι αγνοούσα παντελώς τα τεκταινόμενα στα παρασκήνια, καθώς και το μισθολογικό καθεστώς των παραγωγών. Διαβάζοντας όμως το κείμενο του κ. Σακισλόγλου, θα συμφωνήσω σ' ό,τι αφορά το περιθώριο παρέμβασης των παραγωγών στην κατάσταση αυτή. Ναι, το Δημόσιο μπορεί να είναι ασύλληπτα αποκαρδιωτικό σ' ό,τι αφορά τη συνέχιση μιας κεφάτης δουλειάς, αλλά σ' αυτό τελικά δε στοχεύουν οι απεργίες; Δεν είναι ένας αγώνας για να βελτιωθεί η κατάσταση; Γιατί, όμως να θεωρείται ο μόνος τρόπος, ειδικά όταν η απεργίας στην Ελλάδα τείνει να χάσει εντελώς τη σοβαρότητά της πια; Μήπως τελικά, οι παραγωγοί που (αναμφίβολα) αγαπούν τη δουλειά τους (κι αυτό φαίνεται από το εξαιρετικό αποτέλεσμα) θα πρέπει να κάνουν μια διαφορετική απεργία; Να δείξουν, δηλαδή, ότι ο σταθμός μπορεί να λειτουργήσει παρά τις αντιξοότητες και τις προχειρότητες και όλα τα δυσλειτουργικά που έχει να επιδείξει ο κάθε τομέας του Δημοσίου; Δε λέω να παριστάνετε ότι δεν τρέχει τίποτα: πληροφορήστε μας, πείτε μας τι συμβαίνει και τι αντιμετωπίζετε κι εμείς θα είμαστε μαζί σας, γιατί αυτό που κάνετε υπέροχο. Δεν είναι κρίμα όμως να το υπονομεύετε μόνοι σας, δίνοντας τη λανθασμένη εντύπωση ότι είστε απλά "δημόσιοι υπάλληλοι"; Και το λέω με πολλή καλή διάθεση, μεγάλη αγάπη και αμέριστη υποστήριξη.

    Φιλικά,
    Κατερίνα Τζωρίδου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Υ.Γ. Ζητώ συγγνώμη για τη διπλή δημοσίευση του τεράστιου σχολίου μου: προσπαθώντας να το στείλω μού έβγαζε κάθε φορά ότι υπήρχε πρόβλημα κι όταν τελικά είδα ότι είχε δημοσιευτεί το πρώτο, ήταν πολύ αργά γιατί είχα στείλει και το δεύτερο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Είμαι άλλη μια φανατική ακροάτρια του 9,58 με το ραδιόφωνο συνεχώς συντονισμένο στη συγκεκριμένη συχνότητα (εκτός απ΄τις φορές που έχει απεργία γιατί τα τραγούδια που επιλέγει ο 102 είναι άθλια). Έχω κι εγώ προτιμήσεις σε κάποιους παραγωγούς και συμμετέχω σε ορισμένες δράσεις που οργανώνουν όταν μπορώ. Για την πραγματικά συγκινητική εκπομή της Πένης Τομπρή έχω ήδη εκφράσει την άποψή μου στον τοίχο του 9,58 στο facebook. Με γαληνεύει η φωνή της, οι επιλογές της στα κείμενα (και στα τραγούδια πολλές φορές) μου ανοίγει ένα παράθυρο (αυτογνωσίας να πω?) και μου δημιουργεί αρμονία. Από το καλοκαίρι έχω προσέξει κι εγώ πολλές επαναλήψεις στη συγκεκριμένη εκπομπή και όχι μόνο, αλλά το απέδοσα στις καλοκαιρινές άδειες και στις περικοπές του προσωπικού (συμβασιούχοι). Το τι συμβαίνει μέσα στο σταθμό και στον κάθε σταθμό εμείς δεν μπορούμε να το ξέρουμε. Όμως ο 9,58 είναι δημόσιο ραδιόφωνο και όπως κάθε δημόσια υπηρεσία δεν θα περίμενα να έχει διαφορετική αντιμετώπιση: κάποιοι δουλεύουν με το παραπάνω και ενδιαφέρονται και ομορφαίνουν τη ζωή μας και τη δική τους κατ΄επέκταση, κάποιοι απλώς κάνουν καλά τη δουλειά τους, και κάποιοι επαναπαύονται στο σίγουρο μισθό λειτουργώντας έως αδιάφορα (για να μην πω οτι λουφάρουν). Άλλωστε στο δημόσιο όποιος δουλεύει κι ενδιαφέρεται περισσότερο από τα βασικά παραγκωνίζεται ή μήπως κάνω λάθος? Στον 9,58 όμως πιστεύω οτι υπάρχουν αρκετοί παραγωγοί που ανήκουν στην πρώτη κατηγορία (δεν θα αναφέρω ονόματα, ο καθένας γνωρίζει την αξία του). Πάντως νομίζω οτι το συγκεκριμένο άρθρο λέει πικρές αλήθειες. Για να προχωρήσουμε μπροστά πρέπει να προσπαθήσουμε όλοι περισσότερο, όσο μπορεί κι όπου μπορεί ο καθένας, είτε είναι στο δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα.Παρ΄όλα αυτά πιστεύω οτι ο 9,58 είναι ο καλύτερος ραδιοφωνικός σταθμός στην πόλη χάρις στους ανθρώπους που βρίσκονται από πίσω. Και μόνο που το άρθρο αυτό κοινοποιήθηκε από τους ίδιους τους παραγωγούς στη σελίδα του σταθμού στο facebook και δε θάφτηκε στα αζήτητα τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο! Προφανώς κάποιοι θέλουν να αλλάξει αυτή η παγιωμένη - νοσηρή κατάσταση και πιστεύω οτι θα τα καταφέρουν.
    Ντίνα Δορυφόρου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Φίλε Άκη, δεν σε ξέρω και δεν με ξέρεις…. Είμαι ένας από τους μόνιμους τεχνικούς του Ρ.Σ.Μ. που θα αλλάξει το φίλτρο του καφέ (γιατί η καφετιέρα είναι δικιά μας), δεν θα αλλάξω το νερό (δεν κατάλαβα που ακριβώς αναφέρεσαι), και που την δουλειά μου την κάνω σωστά, επαγγελματικά όπως πρέπει.
    Για να αρχίσω από το παράδειγμα που έδωσες για το Ράδιο Θεσσαλονίκη…. 4 τεχνικοί, ένας για τις βλάβες και τρεις για 24/7/365 ροή. Θες να μας πεις ότι κανένας από αυτούς δεν παίρνει ούτε ένα ρεπό παρά εργάζονται όλο το χρόνο χωρίς διακοπή. Μάλιστα….
    Για να έρθω τώρα σε αυτά που γράφεις για τον Ρ.Σ.Μ και να απαντήσω σε όλα βήμα-βήμα.
    Οι τεχνικοί που δουλεύουν δεν είναι 24. Είναι 15 και καλύπτουν 3 προγράμματα ροής (102, 95.8 και Βραχέα) συν τις ηχογραφήσεις και το μοντάζ.
    Σε διαβεβαιώνω πως όλοι οι τεχνικοί είναι σε θέση να ηχογραφήσουν την εκπομπή της Πένης ( ακόμα και αυτοί που είναι κοντά στην σύνταξη ) διότι τεχνικά δεν έχει κάποια ιδιαίτερη δυσκολία. Δεν χρειάζεται να έχεις αποφοιτήσει από το ΜΙΤ για να μπορέσεις να κάνεις μια απλή ηχογράφηση. (Μιας πράγματι καλής εκπομπής.)
    Ειλικρινά, μιας και είσαι στον χώρο, δεν αντιλαμβάνομαι τι θες να πεις όταν γράφεις :
    “ Δεν με νοιάζει αν έχουν δίκιο και οι δημοσιογράφοι και οι παρουσιαστές των εκπομπών που μένουν συχνά χωρίς αντικείμενο αφού δεν έχουν τα μέσα να κάνουν τη δουλειά τους. “
    Όποιος θέλει να δουλέψει φίλε μου, δουλεύει. Πολλοί όμως βολεύονται με αυτήν την κατάσταση διότι μόνο έτσι θα μπορέσουν να κάνουν την 2η και 3η δουλειά εκτός ΕΡΤ. Πράγμα που δεν κάνουν οι 24 τεχνικοί όπως τους μέτρησες εσύ…. ακόμα και αν το θέλουν….
    Θα συμφωνήσω μαζί σου στο ότι υπάρχει πρόβλημα σωστής λειτουργίας του Ρ.Σ.Μ. Εδώ θα έπρεπε να γράψεις τη φράση “ ξέρω πως λειτουργεί το δημόσιο” . Διότι οι ευθύνες βαραίνουν πρωτίστως τους έχοντες θέσεις ευθύνης. Διότι είναι γνωστό το πώς γίνονται οι τοποθετήσεις σε κάθε δημόσια υπηρεσία. Εδώ θα πρέπει να πω, πως εξαίρεση (προσωπική και όχι μόνο άποψη) αποτελεί η προισταμένη του 95,8. Και αυτό φαίνεται από τα νούμερα που παρουσιάζουν τα 2 προγράμματα του Ρ.Σ.Μ. (εξαιρώ τα Βραχέα).
    Όσον αφορά στην ποιότητα του σήματος είναι θέμα που δεν μπορεί να τα λύσει ο τεχνικός ή ο παραγωγός του σταθμού παρά μόνο η διοίκηση. Τις Κυριακές και τις αργίες ο σταθμός παίζει “κονσέρβες” διότι αν γινόντουσαν ζωντανές εκπομπές, οι παραγωγοί θα έπρεπε να πληρωθούν παραπάνω. Επομένως πάει και αυτό, κάηκε…..
    Γράφεις παραπάνω:
    “Εκεί μέσα δουλεύουν φίλοι μου, γνωστοί μου και αρκετοί συνάδελφοι που είναι μέλη της Ενωσης Συντακτών με τους οποίους μας δένουν κοινές δεσμεύσεις τήρησης του αυστηρού δημοσιογραφικού καταστατικού”
    Επομένως αφού είσαι τόσο δεμένος σε καταστατικά και σε δεσμούς συναδελφικότητας θα αντιλαμβάνεσαι ότι δεν μπορείς σε ένα χώρο που (ευτυχώς) ακόμα υπάρχουν κανόνες να κάνεις ότι σου κατέβει στο κεφάλι. Και αυτό πάει στο:
    “Στη θέση της θα έμπαινα στο βοηθητικό στούντιο και θα την ηχογραφούσα μόνος μου”
    Αυτοί οι φίλοι σου, αν ήταν αντικειμενικοί στο ελάχιστο, θα σε βεβαίωναν πως οι βάρδιες των τεχνικών δεν βγαίνουν. Θα σου έλεγαν πως εκτός από την δουλειά στα στούντιο καλύπτουμε και όλες τις αθλητικές συναντήσεις της πόλης. Θα σου έλεγαν πως στο μέτρο του εφικτού πλέον καλύπτουμε πολιτιστικές εκδηλώσεις που λαμβάνουν χώρα στην πόλη. Θα σου έλεγαν πως τουλάχιστον τρεις φορές την εβδομάδα κάνουμε 13 ώρες βάρδια γιατί πρέπει να δοθούν τα ρεπό στους υπόλοιπους. Έχεις κάτσει ποτέ 13 ώρες στην κονσόλα να δεις τι είναι? Αλλά όλα αυτά γράφεις στο κείμενό σου, στα μεταφέρουν(?) φίλοι(?) που έρχονται και κάνουν μια ώρα εκπομπή και μετά πάνε στις εφημερίδες, στα περιοδικά ή σε ότι άλλο θέλουν. Καλό θα είναι όταν γράφεις πράγματα (τα οποία έχουν σαν αφορμή ένα παράπονο δικαιολογημένο) που θίγουν εργαζόμενους που προσπαθούν να δουλέψουν σωστά να κάνεις και μια ερώτηση στην απέναντι όχθη. Ειδάλλως να είσαι επιφυλακτικός σε όλα όσα σου μεταφέρουν.
    Δεν έχω την διάθεση να μπω σε μια διαδικασία αντιπαράθεσης ούτε μαζί σου ούτε με κανέναν.
    Ευχαριστώ για την φιλοξενία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σας ευχαριστώ όλους για την παρουσία σας στο μπλογκ. Οι διαφωνίες είναι ευλογία. Θα απαντήσω μόνον στον tech, όχι για να υποβαθμίσω τις θέσεις του οι οποίες είναι σεβαστές αλλά για να μεγαλώσω ακόμη περισσότερο την επικοινωνία που κατάλαβα ότι αρχίσαμε εγώ κι αυτός μεταξύ μας: Εγώ tech έκανα ένα κείμενο από ψυχής και όχι για να υπερασπιστώ ή να καταγγείλω κάποιον. Αν το δεις προσεκτικά, κυρίως το δικό μου σινάφι κριτικάρω γιατί θέλω να γίνει καλύτερο. Εχω απαίτηση να γίνει καλύτερο. Του είπα λοιπόν του σιναφιού μου να μην σιωπά. Να μιλά για τα προβλήματά του, να μπαίνει στο στούντιο και να ηχογραφεί μόνο του, να μην βρίσκει δικαιολογίες και να μην επικαλείται στερεότυπα όπως: «Ο τάδε κάνει κι άλλες δουλειές, η διοίκηση ευθύνεται, ο τεχνικός αρνείται». Ελπίζω να συμφωνείς με τη θέση του Εξιπερί και να σε αφορούν και σένα εγκλήματα για τα οποία δεν ευθύνεσαι καθόλου. Στην απάντησή σου αυτό δε φάνηκε. Φρόντισες να πεις σε όλους (και είδες ότι το σχόλιό σου μπήκε αυτούσιο)ότι εσύ, εσείς οι τεχνικοί, δεν φταις - δε φταίτε για όλα αυτά. Κι όμως. Το θέμα είναι να μην γίνει το έγκλημα φίλε μου. Εγώ επώνυμα και με ρίσκο να γίνω κακός και με σένα και με τους φίλους μου είπα αυτό που νιώθω και τα 'χω καλά με τον εαυτό μου. Βαθιά μέσα μου νομίζω πως κι εσύ κατάλαβες το πνεύμα του κειμένου. Κι εσύ τις ξέρεις τις αλήθειες. Δυστυχώς απάντησες ως tech. Ισως με το πραγματικό σου όνομα να ήταν διαφορετικά. Σ' ευχαριστώ βέβαια που απάντησες. Δεν είσαι εσύ το πρόβλημα, δεν είναι οι τεχνικοί που καταστρέφουν το Ρ.Σ.Μ. Είναι που δεν αλλάζουμε όλοι και πάντα για όλα μας φταίνε οι «άλλοι». Κι όμως, για κάποιους άλλους οι «άλλοι» είμαστε εμείς. Για τους δημοσιογράφους οι τεχνικοί, για τους τεχνικούς οι δημοσιογράφοι, για τους πολίτες οι πολιτικοί και για τους πολιτικούς οι πολίτες. Που πάμε ρε φίλε tech; Με εκτίμηση και αγάπη στην δύσκολη δουλειά σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή