O «Ηλιόσπορος» του Δημήτρη Νικολούδη

Αναζητώντας τους συνεχιστές της παλιάς σχολής του λαϊκού τραγουδιού, του Γαβαλά, του Καζαντζίδη, του Μπιθικώτση, συνειδητοποιεί κανείς ότι τα καλύτερα «πατήματα», την καλύτερη «πάστα» ερμηνευτών την διαθέτουμε εδώ στη Θεσσαλονίκη. Καραδημήτρης, Θεοχαρίδης, Καρακότας, Χατζημανώλης, Παπαζήσης και ανάμεσά τους ένας πραγματικός «υπηρέτης» του τραγουδιού μέσα από το ραδιόφωνο και το πάλκο, ο Δημήτρης Νικολούδης.

Ο Νικολούδης έχει όλα αυτά τα χρόνια δημιουργήσει ένα πλέγμα καλλιτεχνικών σχέσεων που τον βοηθά να «αναπνέει», να υπάρχει, ακόμη κι αν στην Αθήνα τον θεωρούν εμπορικά μέτριο χαρτί που δεν αξίζει να επενδύσει κανείς σε αντίθεση, για παράδειγμα, με την περίπτωση του Γιάννη Κότσιρα… Ο Νικολούδης, ευτυχώς, δεν είναι Κότσιρας. Είναι ένας ερμηνευτής περιπλανώμενος από παρέα σε παρέα και από γειτονιά σε γειτονιά ο οποίος ζει για την πρόβα, την ηχογράφηση, την πρώτη ακρόαση.

Στον «Ηλιόσπορο» διάλεξε πέντε τραγούδια με βαθιές ρίζες στην παράδοση και τα «πείραξε» δημιουργικά δίνοντάς τους μια νέα διάσταση, μια επικαιρότητα. Ακούγοντας το πρώτο βαλσάκι, αυτό που όλοι γνωρίζουμε σαν «Τρεχαντηράκι», ένιωσα την μουσική πάνω από γενιές και εποχές. Οι περισσότεροι το έχουμε ακούσει πιτσιρικάδες κάτω από το τραπέζι των μεγάλων στη γιορτή των Χριστουγέννων. Αλλοι σε κάποια σχολική γιορτή. Είναι το τραγούδι που λέμε «επιτραπέζιο» και αν έπρεπε να του βάλουμε ένα σήμα, όπως αυτά των τηλεοπτικών εκπομπών, θα του βάζαμε το «Για όλη την οικογένεια». Το ίδιο συμβαίνει και με τα υπόλοιπα τραγούδια. Το «Ολε – λε – λε», το «Αννα μου Αννούλα», το «Τούτο το μήνα» και το «Στης πικροδάφνης». Όλα τους δημιουργίες με αισθητική, με ήθος και με αγάπη για τους ανθρώπους και τα έργα τους.

Ο Νικολούδης επιλέγει να τραγουδήσει τρυφερά και ψιθυριστά. Σα να ήθελε να τα πει στην κόρη του. Σα να του ζήτησαν να διαλέξει το CD που του θυμίζει την δική του παιδική ηλικία. Αν και είμαι σίγουρος ότι την έχει πάντα μέσα του. Οι καλλιτέχνες που έμειναν στην Θεσσαλονίκη και παλεύουν με τις δυσκολίες και τα αδιέξοδα αυτής της πόλης, μπορεί να γίνονται απαισιόδοξοι, μίζεροι ή και κομπλεξικοί μερικές φορές, ωστόσο αυτό που τους σώζει και τους καθιστά «καθαρούς» και αξιαγάπητους είναι το γεγονός ότι παραμένουν παιδιά. Και το καταλαβαίνεις αυτό από το χαμόγελό τους.