Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

Ψυχές κρυμμένες σε σακάκια


«Κάποιες φορές στον ύπνο σου πιάνεις κουβέντα με τους ανθρώπους που έφυγαν για πάντα / Ξυπνάς έντρομος και ψάχνεις  να τους βρεις στα άδεια δωμάτια / Στο μέρος της ντουλάπας που φύλαγαν τα ρούχα τους, σε μια παλιά τους εργαλειοθήκη, στο αυτοκίνητο που σκουριάζει σκονισμένο στον κήπο / Άλλοτε πάλι κοιτάς τα χέρια σου και είναι σα να βλέπεις τον χαμένο σου πατέρα / Ίδιο το μάκρος των δακτύλων, ίδιες οι ζάρες που κάνει το δέρμα όταν επάνω του κατακάθονται μνήμες και ενέργεια του σύμπαντος / Και είσαι τότε σίγουρος πως η ψυχή των αγαπημένων σου ανθρώπων δεν έφυγε ποτέ από κοντά σου / Είναι κρυμμένη στα ρούχα που μοιράστηκε η γειτονιά  την τρίτη ημέρα / είναι σ’ εκείνο το διπλωμένο κατοστάρικο που βρέθηκε στην μέσα τσέπη απ’ το σακάκι μαζί μ’ ένα τηλέφωνο χωρίς όνομα / Γιατί εκεί ψηλά οι ψυχές των ανθρώπων δεν έχουν πια ονόματα και λένε μεταξύ τους τα πάντα με το βλέμμα και με τις σιωπές».

Τρίτη 5 Απριλίου 2011

Οποιος αγάπησε δεν ξέρει να το πει


«Κι αν θέλουμε πραγματικά να αγαπηθούμε εμείς οι δυο, ας μην πούμε τίποτα για την αγάπη /  Μόνο να κοιταχθούμε σιωπηλά κι επίμονα για μέρες / Να φύγει από μπροστά μας η καταχνιά της περιρρέουσας  χυδαιότητας /  Να μείνει μόνον η λαχτάρα για ένα τυχαίο άγγιγμα / Να είμαστε απλά ένα αγόρι και ένα κορίτσι πριν το πρώτο τους φιλί / Αυτό είναι το τίμημα των συνεσταλμένων του έρωτα: Να τον αναζητούν με τον δικό τους τρόπο / Να περιμένουν όσο χρειαστεί ρισκάροντας  να μην τον βρουν ποτέ».

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

Δύο «Ρασούληδες» στην τιμή του ενός…




Εδώ και χρόνια έψαχνα την ευκαιρία να γράψω μια παρουσίαση δίσκου του Μανώλη Ρασούλη αλλά αυτός ο μπαγάσας επέμενε να μένει ζωντανός μειώνοντας δραστικά το αγοραστικό ενδιαφέρον του κοινού για τη δισκογραφία του. Από τις αρχές του Μάρτη, φυσικά, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ο Μανώλης άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο και οι δισκογραφικές εταιρίες σε συνεργασία με τα νέα «κοράκια» του χώρου, τις παρηκμασμένες Κυριακάτικες εφημερίδες, άρχισαν το ξεπούλημα του Ρασουλικού έργου στην τιμή των 4ων ευρώ (δώρο μαζί με το CD και η εφημερίδα για να μαθαίνετε ποιοι είναι οι νέοι φίλοι και οι νέοι εχθροί του εκάστοτε εκδότη). Να το ξεκαθαρίσω: Δε με ενοχλεί το φαινόμενο. Το γνωρίζω και από προγενέστερους θανάτους. Απλά ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης δε θα γούσταρε καθόλου να ξεπουλιέται μαζί με το εντιτόριαλ του Θέμου Αναστασιάδη. Τον Ρασούλη προτιμώ να τον ανακαλύπτω ξαφνικά στα ράφια ενός δισκοπωλείου και όχι να τον σερβίρουν στα χέρια μου οι εφημερίδες ανάμεσα σε συνταγές μαγειρικής και φυλλάδια προσφορών. Θέμα αισθητικής θα μου πείτε…

Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Η Μαρία που έπινε γάλα με κόκκινο καλαμάκι



Την έβλεπα από μακριά να παρατηρεί τα κτίρια στην Κατούνη αλλά δεν ένιωσα να μου θυμίζει κάτι. Μία νέα κοπέλα ήταν. Απλά ντυμένη, καθόλου μακιγιαρισμένη, με καστανοκόκκινα μαλλιά, μαύρα μάτια και κάτασπρο δέρμα. Ηταν ένα πλάσμα στα όρια αυτού που λέμε «γήινη γυναίκα». Ομορφη όσο η αδελφή μας, η σερβιτόρα στο στέκι ή το κορίτσι στο διπλανό θρανίο. Αν την πρόσεξα ήταν γιατί την είχα αρκετή ώρα στο οπτικό μου πεδίο και συνειδητοποίησα πως η εξεταστική της ματιά θα πέσει πάνω και σε μένα, όπως σκανάριζε και στις τρεις του διαστάσεις το πλακόστρωτο μπροστά στο Χρηματιστήριο. Ετσι ακριβώς κι έγινε. Την είδα να γυρίζει το κεφάλι της προς τα δεξιά, να κατεβάζει το βλέμμα και… να επικεντρώνεται επάνω μου με ένα ύφος ανακούφισης σα να βρήκε αν όχι αυτό που έψαχνε, τουλάχιστον μία άκρη.

Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Είναι υψηλή της συμμετοχής η σκάλα...


Στη φρεγάτα όπου υπηρέτησα τη θητεία μου πριν πολλά χρόνια, είχαμε ένα μεγάλο πρόβλημα: Η σκάλα (κλίμακα λέγεται στο Ναυτικό) ήταν υπερβολικά βαριά και όταν επιστρέφαμε από κάποιο ταξίδι έπρεπε να συνεργαστούμε τουλάχιστον δέκα ναύτες για να μπορέσουμε να την τοποθετήσουμε στην προβλήτα. Μια μέρα έτυχε να είναι ο κυβερνήτης στην πρύμνη και, όπως μας παρατηρούσε να ζοριζόμαστε, δεν άντεξε και πήρε το μεγάφωνο: «Ρε παιδιά, ξέρετε γιατί δεν μπορείτε να τη σηκώσετε την κλίμακα; Γιατί βάζετε όλη τη δύναμή σας», είπε. «Βάλτε το 30% και να δείτε ότι θα φτάσει μόνη της ως τη Σαλαμίνα». 

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

Ετσι παραμορφωμένα που χάσκουν τα όνειρά μας...


Κάθε φορά που κυκλοφορεί δίσκο ο Φοίβος Δεληβοριάς νιώθω την ανάγκη να τον εξερευνήσω καλά. Ισως γιατί βλέπω πως χρόνο με τον χρόνο όλο και λιγότεροι Έλληνες καλλιτέχνες συνεχίζουν να κάνουν σοβαρές μουσικές προτάσεις. Ισως γιατί το τραγούδι του Δεληβοριά «Φώτης» (από το μακρινό 1998) είναι ένα εκπληκτικό κομμάτι που θα ήθελα να είχα γράψει εγώ… Ισως απλά γιατί ο δημιουργός αυτός ξεκίνησε από την παιδική ηλικία να γράφει μουσικές, είχε την τύχη να τον συστήσει στο κοινό ο ίδιος ο Μάνος Χατζιδάκις και 22 χρόνια μετά δεν είναι παρά ένας νεότατος άνθρωπος γεμάτος σχέδια για την καριέρα του. Ας μην πω περισσότερα, νομίζω κατέστησα σαφές ότι ο Δεληβοριάς έχει το respect μου…

Τρίτη 15 Μαρτίου 2011

Ο «τρόπος» του Μανώλη Ρασούλη


Ηταν καλοκαίρι του 1998 γύρω στις 3 τη νύχτα κι εγώ δεν είχα ακόμα συνηθίσει τον ήχο του πρώτου μου κινητού τηλεφώνου. Σηκώθηκα ζαλισμένος, έψαξα την «γκουμούτσα» της Siemens που μου είχε πασάρει η «Panafon» και πάτησα όλα τα κουμπιά μαζί για να σταματήσει μία ώρα αρχύτερα το εκνευριστικό της κουδούνισμα. Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο Μανώλης Ρασούλης που μόλις είχα γνωρίσει μετά από μία συνέντευξη στο νεότευκτο τότε Ράδιο Εκφραση.


Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

«Διαρκής αγώνας για οτιδήποτε»


«Για να αντέξει κανείς τις δυσκολίες της ζωής έχει τρία όπλα: Τον έρωτα, την Τέχνη και τον διαρκή αγώνα για οτιδήποτε».
Φ. Νίτσε