Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012
Κυριακή 26 Αυγούστου 2012
«Γερνάω μπαμπά»
Εισπνοή - εκπνοή. Για να σκεφτώ, να θυμηθώ, να γράψω κάτι ωραίο, να κρατηθώ στη ζωή. Σαν σήμερα ξεκίνησαν όλα και πέρασαν ήδη 37 χρόνια σαν αναπνοή. Το ερώτημα είναι αμείλικτο, σχεδόν καθημερινό, βαθιά οδυνηρό, σαν το σαράκι που σιγοτρώει το ξύλο: Θα είναι αρκετά τα χρόνια; Θα προλάβω να χορτάσω ή θα φύγω όπως εσύ, ξαφνικά, αναίτια;
Δευτέρα 16 Απριλίου 2012
«Χριστός Ανέστη»… κι ας μην υπήρξε ποτέ
Γεννιόμαστε… Ασχημοι, μικροί, με δίχως σώμα και δίχως πνοή. / Μας παίρνει ο άνεμος και μας αλέθει στο χώμα. Σκαλώνουμε κάπου και παίρνουμε σχήμα. / Ξάφνου αρχίζει η ζωή μας. / Ψηλά στρεφόμαστε προς τον ουρανό και βαθιά προς τη γη απλώνουμε ρίζες. Δεν είμαστε άνθρωποι. Είμαστε ακίνητα δέντρα που τρέχουν μπροστά την ίδια στιγμή που ολόκληρο το σύμπαν γυρίζει πίσω./ Κάποτε πεθαίνουμε. Με σώμα που καίει τον πυρήνα του για λίγη ενέργεια και λίγη πνοή. / Παγώνει ο άνεμος όσα με κόπο ζεσταίνουμε, μικραίνει ο νους και φυραίνει. / Στεκόμαστε ψηλά, μακριά, παίρνουμε χρόνια και δίνουμε φως. / Δεν είμαστε άνθρωποι. Είμαστε αστέρια. Ακίνητα αστέρια που τα βάζει φωτιά η τριβή κι όπως πέφτουν στη γη ξαναγίνονται σκόνη.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)