Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

Με Μπουτάρη, για να αλλάξουμε εμείς πριν απ' την πόλη


Στην «Πρωτοβουλία για τη Θεσσαλονίκη» μπήκα πολύ πρόσφατα, δύο σχεδόν μήνες πριν από τις εκλογές, όταν ήδη ο Κυρ – Γιάννης είχε αποσπάσει την στήριξη του ΠΑΣΟΚ και της Δημοκρατικής Αριστεράς και από αουτσάιντερ είχε μετατραπεί σε ισότιμο διεκδικητή του δημαρχιακού θώκου. Νωρίτερα είχα μια μάλλον αρνητική εικόνα για τον δυτικομακεδόνα. Τελευταία με είχε τσαντίσει η παραίνεση προς την διαπαραταξιακή ομάδα να «πάει μαζί του»…



Με λίγα λόγια έγινα «Μπουταρικός» όταν η παράταξη είχε πλέον περάσει τα μεγάλα αυτοδιοικητικά ζόρια και είχε επιβάλλει τους δικούς της κανόνες στην κεντροαριστερή πτέρυγα: Ούτε κηδεμονία από το ΠΑΣΟΚ (ευχαριστούμε που μας στηρίζετε αλλά είμαστε αυθύπαρκτοι), ούτε στοίβαγμα στο ίδιο καλάθι με τάσεις, φιλοδοξίες και συνιστώσες (πόσες;) της αριστεράς (της ποιάς;).


Δεν ξέρω τι έψαχνα όταν μου «σφύριξε» ο παλιός διευθυντής μου από την εφημερίδα ότι ο κυρ – Γιάννης θέλει άτομο για το γραφείο Τύπου. Mάλλον μέτρησε το σκουλήκι της εμπλοκής μου με την τοπική αυτοδιοίκηση, συν του ότι από την αρχή είχα μια αγωνία για το αν το ΠΑΣΟΚ θα αγκαλιάσει πραγματικά την υποψηφιότητα Μπουτάρη και δεν θα κάνει αγγαρεία, προφασιζόμενο παλιές ιστορίες με φαντάσματα. «Είμαι ΠΑΣΟΚ και στηρίζω Μπουτάρη», είπα στον εαυτό μου και ξεκίνησα να βοηθάω στην δημοσιογραφική κάλυψη των επαφών του με τους φορείς της πόλης και όχι μόνον.


Από την πρώτη μέρα ενθουσιάστηκα. Η ευθυκρισία, οι αυτοδιοικητικές γνώσεις, η γενικότερη πολιτική του συγκρότηση αλλά και ένα εντελώς προσωπικό, «ανορθόδοξο» στυλ έκφρασης είχαν σαν αποτέλεσμα να μετατραπούν οι επαφές μας σε «φροντιστήριο τοπικής αυτοδιοίκησης». Το ξέρω, στ’ αφτιά του περισσότερου κόσμου έφτασαν κυρίως οι απόψεις του για την TV100, τον Ανθιμο και το κάπνισμα. Εγώ όμως είχα την τύχη να τον ακούσω να μιλά με πάθος για  έλεγχο στα οικονομικά του Δήμου, διεκδίκηση κονδυλίων από την Ευρωπαϊκή Ενωση, νέα πνοή στην πολιτιστική παραγωγή της πόλης, συμμάζεμα της αυθαιρεσίας στα πεζοδρόμια, νοικοκύρεμα στο θέμα των σκουπιδιών, εξοικονόμηση ενέργειας και χρημάτων με την πράσινη τεχνολογία, συνεργασία με ερευνητικά ινστιτούτα και επιστήμονες που μέχρι σήμερα είναι παρείσακτοι στο Δήμο…


Κι όλα αυτά με αριθμούς και πρόγραμμα. Με αναλυτικές θέσεις βήμα – βήμα για το ποιος, πού, πότε και πώς θα κάνει κάθε νέα ιδέα πράξη. Ενιωσα ντροπή γιατί 12 ολόκληρα χρόνια δημοτικός σύμβουλος, εκ των οποίων τα δύο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου Ευκαρπίας, δεν είχα ούτε στο ελάχιστο κατανοήσει την αναγκαία αυτή συνθήκη: Τις θέσεις μιας παράταξης να τις «δένει» μια λογική αλληλουχία οικονομικών, γραφειοκρατικών και πρακτικών δεδομένων που να αποδεικνύει ότι μια δράση είναι εφικτό να πραγματοποιηθεί.


Προσπάθησα να μπω για λίγο στο μυαλό αυτού του ανθρώπου: Κοσμογυρισμένος, ανήσυχος, με ισχυρή προσωπικότητα, αυτοπεποίθηση και εμπειρία στη δημιουργία επιχειρήσεων, δράσεων, οργανώσεων… Μπλεγμένος στη δίνη του ποτού αλλά «καθαρός» εδώ και 20 χρόνια. Με φίλους πολλούς και εχθρούς «να φάνε και οι κότες». Συμπαθής σε κάποιους, σε άλλους μισητός, σε κανέναν μα κανέναν αδιάφορος… Κάποιοι βιάστηκαν να του κάνουν κριτική για τις θέσεις του στα δύσκολα ζητήματα. Του καταλόγισαν «ξεροκεφαλιά» και έλλειψη πολιτικού ένστικτου που τον οδηγεί σε επικοινωνιακά σφάλματα. Εγώ θεωρώ πως ακριβώς το αυξημένο πολιτικό και κοινωνικό του ένστικτο τον οδήγησε στο να πει ότι «θα βάλει πορνό στην TV 100» ή ότι «ο Ανθιμος είναι ένας Μουτζαχεντίν». Ηθελε, κατά τη γνώμη μου, να πετύχει δύο πράγματα: «Πρώτον να αρνηθεί να καθίσει στο κρεβάτι του Προκρούστη για να αποκτήσει το μέγεθος του πολιτικού που κερδίζει εκλογές και δεύτερον να μας πει πράγματα που και οι ίδιοι πιστεύουμε αλλά φοβόμαστε να εκφράσουμε.

Ο Μπουτάρης θέλησε να κινητοποιήσει τα αντανακλαστικά όσων ανέχονται από αηδία ή διακριτικότητα τον Ανθιμο και τη γενικότερη συντήρηση αυτής της πόλης. Ποντάρει στην «σιωπηλή πλειοψηφία», με την ανοχή της οποίας εκλέγεται η συγκεκριμένη παράταξη Κουβελο - Κοσμοπουλο – Παπαγεωργόπουλων εδώ και 24 χρόνια. Ακόμη και οι βαθιά θρησκευόμενοι καταλαβαίνουν πως ο Ανθιμος είναι «Μουτζαχεντίν». Δεν το λένε για να μην πάρουν αμαρτία. Όταν όμως κάποιος λέει την αλήθεια, ο πραγματικός πιστός δεν μπορεί και δε θέλει να του κάνει κακό, άρα πιστεύω πως τα «καλάζνικοφ» που νομίζει ότι έχει στα χέρια του ο Ανθιμος και απειλεί την «Πρωτοβουλία» ότι θα χρησιμοποιήσει είναι «άσφαιρα».


Φτάσαμε στην τελική ευθεία πριν από τις εκλογές και ο αγώνας στο Δήμο έχει μετατραπεί σε πάλη σώμα με σώμα. Όλα είναι ρευστά, οι εκτιμήσεις ποικίλουν. Τα δημοσκοπικά ευρήματα δίνουν αποτελέσματα στα όρια του στατιστικού λάθους. Τώρα λοιπόν η Θεσσαλονίκη θεωρώ πως είναι μπροστά σε μια μεγάλη ευκαιρία. Αν γύρει ελαφρώς την εκλογική ζυγαριά προς την πλευρά  του Μπουτάρη καταφέρνει δύο τουλάχιστον πράγματα: Πρώτον, εκλέγει στη διοίκηση μια ομάδα ανθρώπων που όλη την προηγούμενη τετραετία είχε καταρτήσει ένα πλήρες πρόγραμμα δράσεων και θέσεων γνωρίζοντας τα πραγματικά προβλήματα «από το πεζοδρόμιο», με αγώνες και πραγματική αντιπολίτευση στο δημοτικό συμβούλιο. Δεύτερον, γκρεμίζει ένα κατεστημένο 24 χρόνων που έχει διαποτίσει με την λανθασμένη νοοτροπία του, όχι μόνον τα στελέχη του, συμβούλους και αντιδημάρχους, αλλά ακόμη και αυτούς τους εργαζόμενους στο Δήμο ή… και τους ψηφοφόρους. Μια αλλαγή από μόνη της βοηθά στο «σπάσιμο» αυτού που λέμε «διοικητική εντροπία» ή αλλιώς τάση να υπάρχουμε στα διοικητικά πράγματα με όσο το δυνατόν μικρότερο κόστος σε ενέργεια, ιδέες, χρόνο και χρήμα. Πόσο μάλλον όταν την επιφέρουν την αλλαγή άνθρωποι με επίπεδο, γνώσεις και καλές προθέσεις.


Και μπροστά απ’ όλους αυτούς ο «ανορθόδοξος» Γιάννης Μπουτάρης. Με το ψιλόλιγνο παρουσιαστικό του, σε στυλ σούπερ – Γκούφι. Ετοιμος να φάει δύο φιστίκια, να πάρει την μπέρτα του και πετώντας πάνω από την πόλη να φέρει «αλλαγή». Μην φανταστείτε ότι από τον επόμενο χρόνο η Θεσσαλονίκη θα γίνει «αλλιώς». Θέλει πολλή δουλειά και ίσως τα αποτελέσματα να είναι αποκαρδιωτικά, τουλάχιστον το πρώτο διάστημα. Ολοι όμως στην «Πρωτοβουλία» έχουν καταλάβει πως οι πραγματικές τομές πρέπει να γίνουν στην «αποθήκη» του καταστήματος που λέγεται Δήμος, όχι στη βιτρίνα του. Και στην αποθήκη δεν είναι οι «κακοί» Παπαγεωργοπουλικοί που πρέπει να φύγουν. Είναι η δική μας νοοτροπία. Αυτό κυρίως πρέπει να αλλάξει για να δούμε καινούρια πράγματα.


Ακόμη και με «ποδοσφαιρικούς» όρους να το δει κανείς, η «Πρωτοβουλία» έχει  αγωνιστικό πλεονέκτημα σ’ αυτές τις εκλογές. Εχει ομάδα «δεμένη» που συνεργάζεται με κλειστά μάτια, αφού εδώ και πέντε χρόνια προπονείται στο γήπεδο της καθημερινότητας της Θεσσαλονίκης. Εχει όμως και προπονητή «μπαρουτοκαπνισμένο». Έναν άνθρωπο που έχει περάσει τη δική του αγωνιστική φιλοσοφία στην ομάδα και εμπνέει σιγουριά. Θα τολμήσω να πω πως η «Πρωτοβουλία» έχει και ανώτερο «ρόστερ». Στελέχη με επιστημονική κατάρτιση, εμπειρίες, εναλλακτική δράση μέσα σε οργανώσεις και κοινωνικούς φορείς. Πρόκειται για «παίκτες» με μεγαλύτερο κίνητρο. «Διψασμένους» για μια διάκριση που όλοι έχουν κάπου να αφιερώσουν: Στους αφανείς, στους αθόρυβους, στους χρήσιμους Θεσσαλονικείς που μπορούν να φανταστούν την πόλη τους «αλλιώς».


Δεν ξέρω αν θα κερδίσει τις εκλογές η «Πρωτοβουλία». Ισως και όχι. Αν όμως τις κερδίσει, γεγονός που συγκεντρώνει αυτή τη στιγμή τουλάχιστον τις μισές πιθανότητες, η πόλη θα έχει κάνει μια μικρή επανάσταση, την επανάσταση του «κάθε μέρα». Οι κάτοικοί της θα έχουν κοιταχτεί στα μάτια και θα έχουν συνειδητοποιήσει πως δεν είναι λίγοι. Ηταν πάντα πολλοί αλλά ήταν σκόρπιοι. Και το «σκόρπιοι» εσχάτως έγινε ντεμοντέ. Της μόδας πλέον είναι οι συνεργασίες, οι ομαδικές δράσεις, η αφανής δουλειά «για την ψυχή μας», «για τη συνείδησή μας». Αλλωστε ΚΑΙ ΕΚΕΙ πρέπει να ορκιζόμαστε όλοι, όχι μόνον στο Θεό που πιστεύει ο καθένας.


Ακόμη και να μην αλλάξει τη Θεσσαλονίκη, ο Μπουτάρης, σίγουρα θα βοηθήσει να αλλάξουμε εμείς που βαρεθήκαμε να μην είμαστε «αλλιώς». Θα μας δώσει αυτοπεποίθηση, θα μεταδώσει τον δικό του «τόνο». Γιατί όταν τον ακούς να «τα χώνει» στον Ανθιμο, ουσιαστικά μας μεταφέρει το μήνυμα να μην προσκυνάμε καμιά αυθεντία. Κι αυτό το έχει ανάγκη να το συνειδητοποιήσει η Θεσσαλονίκη των Μητροπολιτών, των υπουργών, των μεγαλοπαραγόντων που τίποτα δεν προσέφεραν στην πόλη αν και βρέθηκαν στο τιμόνι της για δεκαετίες.


Δεν έχω τεράστιες προσδοκίες, δεν πιστεύω σε «αλλαγές εδώ και τώρα». Βλέπετε τι έπαθε ο Ομπάμα στις ΗΠΑ. Σε λίγο θα του λένε : «Ασε, μην μας αλλάζεις άλλο». Πιστεύω όμως στη θετική αύρα, στο υγειές πολιτικό παράδειγμα και στους ανθρώπους. Ναι, αυτό κυρίως: «Πιστεύω στα βλέμματα των ανθρώπων, στην ενέργεια που εκπέμπουν οι χειρονομίες τους και στη ζεστασιά του λόγου τους. Θέλω τους ανθρώπους – ζωντανά παραδείγματα. Να υπερασπίζονται το λόγο τους με έργα και να έχουν έναν δικό τους τρόπο. Τον τρόπο των Σαμουράι».

Γι αυτό λέω «Μακάρι Μπουτάρη». Το λέω… κι ας πέσει χάμω.

10 πράγματα που δεν ξεχνώ απ’ αυτήν την προεκλογική εκστρατεία
1. Τη συνάντηση με τους κατοίκους στα Νέα Ξυλάδικα, όπου το πρόβλημα με τους οίκους ανοχής έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. «Ερχονται «μιλιούνια» οι Βουλγάρες με το τρένο κάθε Παρασκευή και φεύγουν Κυριακή βράδυ», μου περιέγραψε η Χριστίνα, μια ενεργή πολίτης της περιοχής που προέρχεται από τη Βουλγαρία.
2. Τη συνάντηση του Γιάννη Μπουτάρη με το Δ.Σ. του «Ασύλου του παιδιού». Ολοι μνημόνευσαν την Αθηνά Μπουτάρη που υπήρξε «ψυχή» του Ιδρύματος, άσχετα που ο Κυρ – Γιάννης δε θέλησε ποτέ να το εκμεταλλευτεί.
3. Την αντίδραση των ταξιτζήδων όταν γνώρισαν από κοντά τον Μπουτάρη και κατάλαβαν πως όσα τους είχαν πει μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν κακοπροαίρετα. «Είδατε που δεν έχει κέρατα;», τους είπα χαριτολογώντας.
4. Την αντίδραση των κατοίκων στις συναντήσεις μας στις λαϊκές αγορές. Σε κανέναν δεν αρέσει να τον θυμούνται μόνον πριν από τις εκλογές γι’ αυτό οι συγκεκριμένες επισκέψεις πρέπει να σταματήσουν άμεσα.
5. Την κουβέντα με τους εργαζόμενους στο Δήμο. Τόσοι «αδρανείς» υπάλληλοι και τέτοια ανοργανωσιά, ειλικρινά δεν περίμενα να συναντήσω. Τα φορτηγά του Δήμου δε λειτουργούν γιατί δεν έχουν… μπαταρία και οι υπάλληλοι κάθονται γιατί δεν έχουν φορτηγά. Παράλογο; Δεν απαντά κανείς.
6. Την επίσκεψη στην Πολεοδομία Θεσσαλονίκης. «30 χρόνια προϊστάμενος, δεν έχει έρθει ένας άνθρωπος, όχι να ελέγξει, ούτε καν να μας επιθεωρήσει», δήλωσε ο διευθυντής. Τι να πει κι ο Μπουτάρης; Κούνησε απλά το κεφάλι με απόγνωση.
7. Την ερώτηση του δημοτικού αστυνόμου όταν πήγαμε στην αντιδημαρχία δημοτικής αστυνομίας: «Θα μας κλείσετε;» Σ’ αυτό, βέβαια, απάντησε ο Μπουτάρης αλλά με ερώτηση: «Γιατί να σας κλείσω; Για να περιπολώ εγώ;». Κανείς δε γέλασε  γιατί κατάλαβε το μέγεθος της κακοήθειας κάποιων.
8. Το εκλογικό κέντρο της «Πρωτοβουλίας», Τσιμισκή με Κομνηνών. Μόνον με εκλογικό κέντρο δε μοιάζει έτσι καλόγουστα που στήθηκε. Και με εθελοντική εργασία πολλών, όχι με  λεφτά.
9. Τις αφίσες της εφημερίδας «Αθηναϊκή» σε όλο τον περιφερειακό με την εικόνα του Κώστα Γκιουλέκα στο «δήθεν» πρωτοσέλιδο». Διαφημιστική κουτοπονηριά και πολιτικό ατόπημα που δείχνει και τις μεγάλες διαφορές της «Πρωτοβουλίας» με την ομάδα Γκιουλέκα. 
10. Τους δεκάδες διαφορετικούς τρόπους να μου απαντά στα τηλεφωνήματα ο Μπουτάρης. Πάντα με ζεστή φωνή, με ευγένεια και υπομονή. Ακόμη και στα ενοχλητικά τηλεφωνήματα, την πιο ακατάλληλη στιγμή. Γιατί όταν είσαι «κοινωνικά» μορφωμένος ξέρεις να μιλάς με το «χρώμα» της φωνής και με τις παύσεις του λόγου σου. Και διδάσκει αυτή η συμπεριφορά, έστω κι αν δεν είναι στις προθέσεις σου το «δασκαλίκι».


 ΑΚΗΣ ΣΑΚΙΣΛΟΓΛΟΥ



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου