Δευτέρα 16 Απριλίου 2012

«Χριστός Ανέστη»… κι ας μην υπήρξε ποτέ




Γεννιόμαστε…  Ασχημοι, μικροί, με δίχως σώμα και δίχως πνοή. / Μας  παίρνει ο άνεμος και μας αλέθει στο χώμα. Σκαλώνουμε κάπου και παίρνουμε σχήμα. / Ξάφνου αρχίζει η ζωή μας. / Ψηλά στρεφόμαστε προς τον ουρανό και βαθιά προς τη γη απλώνουμε ρίζες. Δεν είμαστε άνθρωποι. Είμαστε ακίνητα δέντρα που τρέχουν μπροστά την ίδια στιγμή που ολόκληρο το  σύμπαν γυρίζει πίσω./  Κάποτε πεθαίνουμε. Με σώμα που καίει τον πυρήνα του για λίγη ενέργεια και λίγη πνοή. / Παγώνει ο άνεμος όσα με κόπο ζεσταίνουμε, μικραίνει ο νους και φυραίνει. / Στεκόμαστε ψηλά, μακριά, παίρνουμε χρόνια και δίνουμε φως. / Δεν είμαστε άνθρωποι. Είμαστε αστέρια. Ακίνητα αστέρια που τα βάζει φωτιά η τριβή κι όπως πέφτουν στη γη ξαναγίνονται σκόνη.


Κάθε φορά που αποφασίζεις να αναζητήσεις κάτι στο πατάρι οφείλεις να είσαι  προετοιμασμένος να συναντηθείς με κάτι αναπάντεχο από το παρελθόν. Όπως ένα άλμπουμ σκονισμένο με φωτογραφίες από το Πάσχα του 1984 στην αυλή. Ευκαρπία των μεγάλων αυλών, της αλάνας και των χαμηλών σπιτιών. Στρωμένο τραπέζι με όλα τα καλά. Ένα αρνί στη σούβλα, μία φουφού παραδίπλα, ένα κασετόφωνο να παίζει Γλυκερία, ένα τσούρμο ενηλίκων σε κυκλωτικό χορό όλο πάθος κι ένα εννιάχρονο παιδί στην άκρη του πλάνου να καμαρώνει για το ποδήλατό του.
Ναι, δεν κάνεις λάθος, εσύ είσαι. Ιδρωμένος και κατακόκκινος. Αποστασιοποιημένος από τον κόσμο των μεγάλων. Μπλεγμένος «στον δικό σου κόσμο». Εστιάζεις στο βλέμμα. Είναι τόσο καθαρό. Διακρίνεις την χαρά. Αυθεντική, ειλικρινής, γεννημένη από το τίποτα, όπως μόνον ένα παιδί μπορεί να την γεννήσει. Τα ρούχα λερωμένα αλλά δε σε νοιάζει. Η αυλή σχεδόν παρατημένη αλλά… ποιος ασχολείται… Η σακαράκα μας κι αυτή εκεί, πίσω από τις τριανταφυλλιές, απεριποίητη και σκονισμένη.
Οι πιο πολλοί «μεγάλοι» στη φωτογραφία αυτή του ’84 έχουν φύγει από τη ζωή. Ο πατέρας μου, η θεία Μαρίνα, ένας καλός φίλος του θείου μου του Πάνου. Τα δέντρα έγιναν αστέρια κι έσβησαν για πάντα. Θυμώνω με τον χρόνο, θυμώνω με τη μοίρα τη δική μου και τη δική τους. Το δέχομαι όμως και υπακούω γιατί νιώθω πως το ταξίδι αυτό δεν έχει επιστροφή. Δεν έχει καν κίνηση εμπρός. Όλα γυρίζουν πίσω κι εσύ ακίνητος νιώθεις πως κάπου μπροστά πηγαίνεις. Για το παιδί πενθώ πιο πολύ. Πέρασαν 28 χρόνια από τότε κι έχασα το χαμόγελό του. Εχασα την παιδική αμεριμνησία, την αφέλεια, το... να μην με νοιάζει. Εχασα τη σιγουριά ότι έχει ακόμα χρόνο το ταξίδι αυτό και δεν πειράζει και πολύ που στέκω ακόμη ακίνητος με το σώμα προς τον ουρανό και τις ρίζες βαθιά μέσα στη γη.
Πάσχα 2012. Ένα παιδί παίζει μπάλα ιδρωμένο στην αυλή. Ένα άλλο ψάχνει τις κούκλες του κι ένα τρίτο κλαίει για να πιει λίγο γάλα. Είναι οι σπόροι που πρόλαβα κι έσπειρα στο χώμα πριν γίνω αστέρι που πέφτει στην ατμόσφαιρα, πριν πάρω φωτιά και με εκμηδενίσει η τριβή. Οι μεγάλοι χορεύουν και ψήνουν στην αυλή. Η φύση γιορτάζει και το μήνυμα είναι το ίδιο. Η ζωή με τους δικούς της κανόνες. Το Πάσχα, το πέρασμα, η διαδοχή, η σκυτάλη. Πέρασαν 28 χρόνια και στη φωτογραφία δεν κατακάθισε μόνον σκόνη. Για να μπορέσω να δω πίσω από τα χρώματά της την αλήθεια, σκούπισα μνήμες και συναισθήματα. Φύσηξα τον καιρό και τον ανέπνευσα στα λίγα κυβικά άρρωστου αέρα μέσα στο πατάρι. Εκλεισα το άλμπουμ κι άρχισα να υποδύομαι το ρόλο του πατέρα. Οι ρυτίδες στο πρόσωπο ίδιες, το παράστημα επίσης. Αρχίσω να φοράω ξανά τα παλιά μου ρούχα, κρατάω ελάχιστα χρήματα στην τσέπη και τα υπόλοιπα τα αφήνω στο ντουλαπάκι της κουζίνας. Το αυτοκίνητο είναι πάντα σκονισμένο, η αυλή παρατημένη στη φυσική ομορφιά της και το ποδήλατο του γιου μου στο ίδιο μέρος. Θα με θυμούνται άραγε όταν κοιτάζουν τη σημερινή φωτογραφία; Θα έχει μνήμες η σκόνη που θα φυσήξουν για να δουν τα χρώματα; Θα λείπει κανείς άλλος; Όχι πως έχει και τόσο μεγάλη σημασία. Ετσι κι αλλιώς, ένα είναι το μόνο σίγουρο: Η διαδοχή θα είναι (και) εκεί. Χριστός Ανέστη, τότε, και το ’84, και τώρα και πάντα. Κι ας μην υπήρξε ποτέ κάτι άλλο Θεϊκό πέρα από φύση, δέντρα και αστέρια.


2 σχόλια:

  1. Συγχαρητήρια για αυτό το κείμενο! Ενα χρόνο μετά τη δημιουργία του με συγκλόνησε! Θα σε θυμούνται, όπως θυμάσαι εσύ τον μπαμπά και τη θεία Μαρίνα...Η μνήμη είναι το μόνο σίγουρο...Ενα χρόνο μετά, Καλή Ανάσταση και καλή Πασχαλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. η ανασταση παντα θα υπαρχει και δεν το παραδεχεστε επειδη δεν μπορειτε να το αντεξετε οτι ο Χριστος νικησε τον θανατο και μαζι με αυτον και τον διαβολο και με ολους οσους ειναι μαζι του!

    ΑπάντησηΔιαγραφή