Εκείνο το πρωί ξύπνησα όπως κάθε φορά μετά από κακό ύπνο: Με έντονο το τελευταίο όνειρο και με φρικτό πονοκέφαλο. Ήμασταν, λέει, με τον Θείο Πάνο στο Σάνη Μπιτς κι ένας βάτραχος με είχε εγκλωβίσει στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου. Πέντε χρονών εγώ, μικρό παιδί. Ούτε μπρος να κάνω, ούτε πίσω. Οι γονείς μου αλλού και ο βάτραχος να πλησιάζει. Ξαφνικά έρχεται με ήρεμη φωνή ο Θείος, με παίρνει από το χέρι, χωρίς καν να καταλάβει ότι έχω φοβηθεί από κάτι, και με πηγαίνει κάτω στην παραλία. Σε μια χρυσαφένια, μεγάλη παραλία για να μαζέψουμε πετρούλες και κοχύλια.
