Ευκαρπία - κέντρο με το... «38»

Το αστικό λεωφορείο ήταν στη δεκαετία του '80 η σύνδεσή μας με τον έξω κόσμο. Από 10 χρονών, οι γονείς μάς επέτρεπαν να πηγαίνουμε Αγγλικά χωρίς συνοδεία. Στο Γυμνάσιο ήμασταν πια «ξεψαρωμένοι». Ευκαρπία - Πλατεία Δικαστηρίων σε μισή ώρα με το «38» κι έπειτα εντελώς μόνοι στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, μακριά από το χωριό, στον πραγματικό κόσμο. 

Από το Βαρδάρη μέχρι την Αριστοτέλους, στο άγαλμα του Βενιζέλου, κυκλοφορούσε η δυτική Θεσσαλονίκη. Μας καταλάβαινες από το ντύσιμο, το μαλλί, το περπάτημα και το βλέμμα. Φοβισμένοι και λίγο κιτς αλλά αυθεντικοί, λαϊκοί. Κάναμε απίστευτες βόλτες με τα πόδια. Ολη την Εγνατία ως την Καμάρα (πού να ήξερα ότι εκεί θα άνοιγα το πρώτο μου καφέ, χρόνια μετά...) κι έπειτα Εθνικής Αμύνης - Λευκός Πύργος - Λ. Νίκης και ανέβασμα από την Αριστοτέλους για να προλάβουμε το τελευταίο. Στο λεωφορείο χόρτασα να ακούω ραδιόφωνο, έμαθα να παρατηρώ τους ανθρώπους, να καταδέχομαι τους εργάτες, να δίνω χώρο στους μετανάστες... Από την αναμονή στη στάση μέχρι την αποβίβαση, το δρομολόγιο ήταν μια έξοδος από μόνη της, άσχετα με τον σκοπό της καθόδου στην πόλη.

Με τον συμμαθητή μου, τον Μιχάλη, παίζαμε κι ένα παιχνίδι. Όποιο νούμερο λεωφορείου έρχονταν πρώτο, κάτι θα σήμαινε για μας. Λέγαμε: «Το επόμενο είναι η ηλικία που θα παντρευτείς» και σκάγαμε στα γέλια όταν έρχονταν το 3 ή το 58! Το δικό μας αργούσε. Σχεδόν ποτέ δεν το πετυχαίναμε στο παιχνίδι. Εκανε 30, 40, μερικές φορές και 50 λεπτά να έρθει κι εμείς με κρύο και ζέστη χαζεύαμε τα υπόλοιπα. 

Δεν έμαθα λοιπόν ποτέ τι θα κάνω στα 38 μου χρόνια. Το λεωφορείο αυτό, που περίμενα χιλιάδες ώρες στη ζωή μου να έρθει για να με πάει και να με φέρει στην Ευκαρπία, δεν μου έστειλε κανένα σημάδι όλα αυτά τα χρόνια και το θυμήθηκα σήμερα που, βιαστικός για να προλάβω την εκπομπή μου, στάθηκα πίσω του στον κεντρικό δρόμο του χωριού και το είδα με το 38 στην πλάτη, σαν ποδοσφαιριστή πριν από αγώνα. Οταν το προσπέρασα κοίταξα δεξιά την επόμενη στάση. Κορίτσια έφευγαν για τη δουλειά, παππούδες για την λαϊκή και κάποιο πιτσιρίκι κρατούσε σφιχτά την μητέρα του από το χέρι. 38 χρονών κι ούτε ένα στοίχημα με τον Μιχάλη  για το πότε «θα γίνω πλούσιος» ή «θα φύγω στο εξωτερικό» ή «θα πάρει ο ΠΑΟΚ το πρωτάθλημα»...

Σήμερα λοιπόν έχω γενέθλια και βλέπω μπροστά μου συνεχώς λεωφορεία. Κατέβηκα την Λαγκαδά κι έλεγα: «Το επόμενο που θα δεις είναι η ηλικία που έκανες ένα μεγάλο λάθος». «Το μεθεπόμενο είναι το πότε θα πας μόνιμα στην Φλώρινα με την Αλίκη», μετά «η ηλικία που θα παντρευτούν τα παιδιά σου». Αν το πιστεύετε, πέρασα όλη τη Λαγκαδά κι από το Βαρδάρη στην Εγνατία αλλά το «38» δεν το είδα, ούτε και το «27» της Σταυρούπολης (η ηλικία που παντρεύτηκα) ή το «29» της Πολίχνης (γεννήθηκε η Καλλιόπη μου τότε)... 

Το μόνο που κατάλαβα στο δεκάλεπτο αυτό παιχνίδι είναι πως η ζωή είναι γεμάτη δρομολόγια. Τα ακολουθείς ή τα αφήνεις. Σε παίρνουν ή σε επιστρέφουν. Μπαίνεις λαθραία ή πληρώνεις ακριβά. Σε συνεπαίρνουν ή σε ζαλίζουν. Σε βγάζουν εκεί που θέλεις ή σε πηγαίνουν εντελώς λάθος. Ολα είναι θέμα τύχης, ενστίκτου και αντίληψης. Και κανένα δεν είναι το τελευταίο.

Στο Σάρωθρον χτες ήρθε μια τούρτα με το που πήγε 12. Ήμασταν λίγοι φίλοι, ανταλλάξαμε αγκαλιές και την ώρα που φυσούσα τα κεράκια με το νούμερο «38» πρόλαβα να κάνω μερικές ευχές. Ζήτησα... να είμαστε όλοι εδώ μαζί για χρόνια. Να έχουμε όρεξη για νέα πράγματα. Να χαμογελάμε, να βοηθάμε, να καταδεχόμαστε, να αγκαλιαζόμαστε σφιχτά. Κι ακόμη να μοιραζόμαστε, να μας νοιάζει κάθε τι που συμβαίνει, να μας συγκινούν οι ιστορίες, να μας γοητεύουν οι νέες γνωριμίες, να διαβάζουμε, να ταξιδεύουμε, να δούμε τα παιδιά μας να μεγαλώνουν, να λιγοστέψουν οι άδικοι χαμοί ανθρώπων, να νιώσουμε πλήρεις, να ζήσουμε ωραίες περιπέτειες, να έχουμε συνεχώς εκκρεμότητες που μας κρατούν ζωντανούς και ανήσυχους...

«Λένε πως υπάρχει μια μεγάλη περιπέτεια για τον καθένα μας, όμως πού θα την βρούμε;».

 Ο αγαπημένος μου Τάσος Λειβαδίτης τα είπε όλα. Σας εύχομαι ολόψυχα τύχη, ένστικτο και επαγρύπνηση. Κάπου δίπλα μας υπάρχουν μεγάλες, ωραίες περιπέτειες που τις ενώνεις και ζεις.

υ.γ.: Πάντα γιόρταζα με χαρά τα γενέθλια. Σ' ένα σπίτι που έψαχνε ευκαιρίες για γιορτή, η καλοκαιρινή νύχτα της 26ης Αυγούστου είχε πάντα μουσική, γέλια, φαγητά και ανθρώπους. Αν κάτι μου έμαθαν εκείνα τα χρόνια που ήμουνα παιδί ήταν το να μην φοβάμαι τους ανθρώπους, την συναναστροφή, το μοίρασμα. Τώρα οι ρόλοι αντιστράφηκαν. Πρέπει να είμαι ο πατέρας. Να προτρέπω, να αποτελώ παράδειγμα, να έχω επάνω μου μάτια καρφωμένα που ζητούν θαύματα. Νιώθω να το έχω ξαναδεί το έργο από μια άλλη οπτική γωνία. Είναι το ίδιο έργο. Κι έχει μαζί με την χαρά και πολλή πίκρα πλέον. Για όσους λείπουν, για εκείνους που δεν άντεξαν και λοξοδρόμησαν, για όσους χάσαμε από δικό μας λάθος. Γυρνάω στο σπίτι και θέλω να διηγηθώ ιστορίες. Ο,τι βλέπω νιώθω ότι επιστρέφει από το παρελθόν και πρέπει να το μοιραστώ. Σαν τον πατέρα μου που μας ζάλιζε με τα παιδικά του χρόνια κι έλεγε τις ίδιες ιστορίες δεκάδες φορές. Σαν τον Θείο μου τον Γιώργο που μου έχει πει 200 φορές την ιστορία με δύο λαγούς τους οποίους χτύπησε ένα πρωί που ο πατέρας μου βαριόταν να βγει για κυνήγι. Τον ακούω ξανά και ξανά να μου περιγράφει το ίδιο σκηνικό κάθε φορά που πάω να τον δω και μέσα μου εύχομαι να ήταν και ο αδελφός του κάπου κοντά κι ας μου διηγούνταν την ίδια πάντα ιστορία. Μόνο να ήταν εδώ. Θυμώνω που δεν είναι. Θυμώνω που δεν μπορώ να κάνω κάτι για να είναι. Θυμώνω που είμαστε τόσο μικροί μπροστά στο αναπόφευκτο κι όμως το ξεχνάμε κι αφήνουμε αυτούς που αγαπάμε άδειους από τον χρόνο μας, το ενδιαφέρον μας, τα συναισθήματά μας. Εχω 364 μέρες μπροστά μου να το κάνω πιο εύκολο. Ραντεβού τότε να μετρήσουμε περιπέτειες και ανατροπές στην μικρή, αλλά όχι ασήμαντη, ζωή μας.