Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Είναι υψηλή της συμμετοχής η σκάλα...


Στη φρεγάτα όπου υπηρέτησα τη θητεία μου πριν πολλά χρόνια, είχαμε ένα μεγάλο πρόβλημα: Η σκάλα (κλίμακα λέγεται στο Ναυτικό) ήταν υπερβολικά βαριά και όταν επιστρέφαμε από κάποιο ταξίδι έπρεπε να συνεργαστούμε τουλάχιστον δέκα ναύτες για να μπορέσουμε να την τοποθετήσουμε στην προβλήτα. Μια μέρα έτυχε να είναι ο κυβερνήτης στην πρύμνη και, όπως μας παρατηρούσε να ζοριζόμαστε, δεν άντεξε και πήρε το μεγάφωνο: «Ρε παιδιά, ξέρετε γιατί δεν μπορείτε να τη σηκώσετε την κλίμακα; Γιατί βάζετε όλη τη δύναμή σας», είπε. «Βάλτε το 30% και να δείτε ότι θα φτάσει μόνη της ως τη Σαλαμίνα». 

Δε χρειάστηκε περισσότερα, είχαμε καταλάβει ότι μας δούλευε. Ποιος ξέρει στ’ αλήθεια πόσους λουφαδόρους ναύτες είχε γνωρίσει μέχρι τότε… Είχε πάρει χαμπάρι ότι προσποιούμαστε πως δεν μπορούμε να σηκώσουμε τη μαντεμένια σκάλα όπως επίσης και πως το θέαμα ήταν τόσο φαιδρό που μόνον με θυμό και φοβέρες δεν έπρεπε να το αντιμετωπίσει για να το διορθώσει. Διάλεξε λοιπόν το χιούμορ και τα κατάφερε: Βάλαμε το κεφάλι κάτω και με το 30% της δύναμής μας πήραμε το αντιπαθητικό αμερικάνικο κατασκεύασμα και το αποθέσαμε στα ρέλια του μεσόστεγου πριν ξεσπάσουμε όλοι στα γέλια (και ο κυβερνήτης μαζί).
Την σκηνή αυτή τη θυμάμαι πάντα όταν η συζήτηση περιστραφεί γύρω από αυτό που λέμε «συλλογική δράση». Ξέρω πως αν μαζευτούμε δέκα ενεργοί πολίτες και συνεργαστούμε μπορούμε να σηκώσουμε τη Γη ολόκληρη στα χέρια μας, αντιθέτως αν αρχίσουμε να προσποιούμαστε ότι μόνο εμείς προσφέρουμε, ότι μόνον εμείς βάζουμε όλη τη δύναμή μας για το κοινό καλό, η σκάλα δεν πρόκειται να κουνηθεί ούτε ένα μέτρο…
Ναι, τώρα που το σκέφτομαι νομίζω πως είμαι υπέρ των συλλογικών δράσεων με την προϋπόθεση ότι δεν αφιερωνόμαστε εξ ολοκλήρου αλλά προσφέρουμε όλοι μόνον το… 30% μας. Είναι παθογενές να αφιερώνεσαι 100% για να κάνεις τον κόσμο «διαφορετικό». Να σε καίει το θέμα της καθαριότητας της πόλης 100%, να βοηθάς τους άπορους 100%, να πηγαίνεις σε πορείες 100%... Απλά μαθηματικά είναι: Δεν έχουμε τόσο εαυτό ώστε να τον αφιερώνουμε τόσο επί τοις εκατό το κοινό καλό. Το θέμα είναι να προσφέρουμε όλοι από λίγο έτσι ώστε να μας μένει αρκετός εαυτός για να ζήσουμε. Ασε που είμαστε και εγωιστικά όντα. Αν αφιερωθούμε σε κάτι 100% θα αρχίσουμε τα συμπλέγματα της δοτικότητας: «Ξέρεις τι έχω κάνει εγώ για το κόμμα, την ομάδα, τη δουλειά, τη σχέση, τη χώρα;». Κι άντε να βρούμε το δίκιο μας δηλαδή αφού στην ουσία κανείς δεν μας υποχρέωσε να δοθούμε εξ’ ολοκλήρου σε κάτι και να παρατήσουμε όλα τ’ άλλα.
Τα σκέφτομαι αυτά τώρα που βλέπω τους πολίτες να οργανώνουν συλλογικές δράσεις (ή έστω αντιδράσεις). Η λογική των πέντε ανθρώπων που νυχθημερόν τρέχουν για έναν σκοπό ενώ οι υπόλοιποι απλά περιμένουν στο σπίτι τους δεν μπορεί να συνεχιστεί. Το «παιχνίδι πρέπει να ανοίξει» και οι πολλοί να κάνουν λίγα, όχι οι λίγοι πολλά. Μην βιαστείτε να πείτε ότι αυτό είναι στο χέρι των πολλών που οφείλουν να συμμετάσχουν. Μπορεί απλά να πρέπει οι λίγοι να κάνουν κάπως στην άκρη για να βρουν χώρο και άλλοι να τους βοηθήσουν.

1 σχόλιο:

  1. Πόσο δίκιο έχεις! Προσπερνώντας τη συγκίνηση που ένιωσα βλέποντας τη φωτογραφία που συνοδεύει το post, θέλω να σημειώσω την αποστροφή που νιώθω κάθε φορά που ακούω τον Πάγκαλο να προσπαθεί να "κλείσει" τον κόσμο στα σπίτια του, να προσπαθεί να ενοχοποιήσει κάθε αντίδραση πολιτών ενάντια στη βαρβαρότητα που υφίστανται. Και αναρωτιέμαι: πόσο ΠΑΣΟΚ μπορεί να είναι ένα ΠΑΣΟΚ με Πάγκαλο αντιπρόεδρο κυβέρνησης, πόσο ΠΑΣΟΚ μπορεί να είναι αυτό, το σημερινό;

    ΑπάντησηΔιαγραφή