«Τους συγχωρώ... για να συγχωρεθώ»

 

«Το βράδυ έχω βρει έναν ωραίο τρόπο να κοιμάμαι. Τους συγχωρώ έναν-έναν όλους»
Τ. Λειβαδίτης

Και πώς να μην τους συγχωρέσεις; Μικρούλες καρδιές που ασφυκτιούν σε σώματα – φυλακές, γεμάτα αρχέγονες ανάγκες και ένστικτα αυτοσυντήρησης. Ανθρωποι του Θεού. Πλάσματα όμορφα, με όνειρα, με σχέδια, με προσδοκίες που σκοντάφτουν συνεχώς σε μια μάχη με τον χρόνο ενός προδιαγεγραμμένου τέλος. Ε, λοιπόν ακόμη και μόνον το γεγονός πως ξέρουν από την αρχή ότι θα πεθάνουν είναι για μένα ένας καλός λόγος για να τους συγχωρήσω. Ο,τι κι αν μου έκαναν, όσο κι αν με αδίκησαν, όσο κι αν με παρεξήγησαν… ο πανικός τους δεν είναι αδικαιολόγητος. Οι ζωές τους είναι ένα μεγάλο ψυχιατρικό πείραμα κι αυτοί βαριά ασθενείς από την έλλειψη αθανασίας κι  από το σαράκι του τέλους που όχι απλά είναι βέβαιο και αναπόφευκτο αλλά μπορεί και να έρθει αύριο, σε λίγο, τώρα.

Σε λίγο θα κοιμηθώ και πάλι θα τους συγχωρήσω έναν – έναν όλους. Δύσκολη μέρα. Καθημερινή. Θα τους συγχωρήσω που με είδαν σαν ένα πρόβλημα. Σαν κάποιον που πήγε κάτι να τους ζητήσει. Λίγο χρόνο, λίγο κόπο, κάποια χρήματα ή έστω ένα βλέμμα και μια γλυκιά κουβέντα που να υπονοεί αβρότητα. Μαζί τους συγχωρώ και μένα. Που έχω τις ίδιες ανασφάλειες, την ίδια έλλειψη χρόνου. Που δεν έχω υπομονή, κουράγιο, μυαλό για αναπάντεχες συναντήσεις και νέες συναναστροφές. Που είμαι από καιρό ακίνητος, με ρίζες, σαν δέντρο που ξεχάστηκε στον χρόνο και τον κύκλωσε μια μεγάλη καταγάλανη θάλασσα. Τους συγχωρώ γιατί ο ποιητής συγχώρεσε κι εμένα. Δεν είναι λίγο αυτό...