Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

Μουτζούρες στο μπλο(γ)κ μου


Όταν πριν λίγους μήνες έστηνα αυτό το μπλογκ δεν είχα ιδέα πού θα μπορούσε να με βγάλει αυτή η ε-μπλο(γ)κή. Για να είμαι ειλικρινής δε διάβαζα ποτέ μετά μανίας τα μπλογκ των άλλων. Ακόμη κι αυτά που μου αρέσουν (δεν είναι πολλά), αποφεύγω να τα διαβάζω ανελλιπώς. Μπορεί να ανακαλύψω κάποιο καταπληκτικό κείμενο και παρά τον ενθουσιασμό μου να κάνω κάνα μήνα να ξαναμπώ στη διεύθυνση στην οποία το εντόπισα. Δεν ξέρω γιατί το κάνω όλο αυτό που περιγράφω. Ισως γιατί δεν μπορώ να δω τα ιστολόγια σαν Μέσα Ενημέρωσης. Ισως γιατί δεν θέλω να έχω υπερβολικές προσδοκίες από τους ανθρώπους. Ισως γιατί τα μπλογκς κρύβουν μια ανθρώπινη μοναχικότητα που με νοιάζει, με επηρεάζει, με θλίβει βαθιά.

Είναι ωραία να έχεις τον δικό σου ιντερνετικό χώρο. Νιώθεις σαν έφηβος που κλείνεται στο μικρό του δωμάτιο αλλά δεν τον πειράζει καθόλου γιατί τα λίγα αυτά τετραγωνικά είναι «δικά του». Είναι όμως και παγίδα ο χώρος αυτός. Είναι ένας κόσμος ολόκληρος, μακριά απ’ τον συμβατικό κόσμο. Είναι ένα βήμα ιδιαίτερα φορτισμένης έκφρασης, περισσότερο φορτισμένης απ’ ότι πραγματικά πρέπει να είναι. Τα μπλογκς σε κάνουν να γράφεις και πράγματα που νομίζεις ότι είσαι εσύ αλλά δεν είσαι. Ισως κάποιοι που τώρα με διαβάζετε να έχετε αντιρρήσεις. Ισως να έχετε και ‘σεις ένα μπλογκ αλλά να τα βλέπετε τα πράγματα εντελώς διαφορετικά. Μακάρι να κάνω λάθος. Ετσι κι αλλιώς εγώ μπαίνω πάντα στο τέλος των νέων αυτών Μέσων. Τελευταίος στο fb, τελευταίος στα μπλογκ, έξω ακόμη από τουίτερ και τα ρέστα…
Βλέπω τώρα την τελευταία ημερομηνία ανάρτησής μου και είναι… 15 μέρες πριν. Μεγάλο το ιντερνετικό μου χάσμα. Εγραψα κάτι για τον ΠΑΟΚ, σχεδόν τυχαία, μετά από κάποια νίκη στην Ευρώπη και έκτοτε σιωπή. Γιατί το έκανα αυτό; Δεν είχα κάτι να πω; Μου έφυγε κι όλας η λαχτάρα να μοιραστώ τις σκέψεις μου με άλλους; Μάλλον είναι κάτι πιο απλό: Νομίζω πως άργησα αρκετά να γράψω γιατί… δεν το είχα ανάγκη. Περνούσα καλά αυτές τις 15 μέρες. Μιλούσα συνεχώς με ανθρώπους, σχεδίαζα, «έφτιαχνα» μικρά – μικρά πράγματα και ξεχάστηκα εκεί γιατί εκεί ένιωθα καλύτερα. Απόψε είπα να επιστρέψω στην μικρή φυλακή μου. Στον «ιστό» της αράχνης του μυαλού μου. Λέω να είναι αυτό το τελευταίο κείμενο της χρονιάς. Ένα κείμενο που να αμφισβητεί την ίδια την αξία του. Ένα κείμενο που να εκπέμπει SOS διαδικτυακό. Σας υπόσχομαι ένα πιο ορθολογικό κείμενο την πρώτη μέρα της νέας χρονιάς, γραμμένο από την πανέμορφη Φλώρινα. Δε θα εκπλαγώ αν δε με διαβάσετε. Είναι μέρες δύσκολες αυτές, με πολλή δουλειά και αρκετά ξενύχτια. Ούτε κι εγώ θα με διάβαζα στη θέση σας. Είναι τόσο ωραία εκεί έξω που η απελπισία των μπλογκ μοιάζει μια στεναχώρια που πέρασε γρήγορα, μια συννεφιά του μυαλού που την έδιωξε ένα τεράστιο χαμόγελο, μια μικρή αδιαθεσία που την εξαφάνισε μια ζεστή αγκαλιά. Και ναι, θα σας πω την αλήθεια. Αυτήν την (αποτυχημένη) απόπειρα να σας γράψω ένα κείμενο την έκανα γιατί διάβασα τρία κείμενα ανθρώπων που εκτιμώ και που δεν μου άρεσαν καθόλου. Κείμενα που μιλούσαν για πράγματα στενάχωρα «με το στανιό». Για προβλήματα που λύνονται εύκολα, κι όμως η «ψυχολογία» του ιστολογίου, μπολιασμένη με ισχυρή δόση λογοτεχνικού ύφους τα έκανε να φαίνονται ανυπέρβλητα… Σκέφτηκα να κάνω κάποιο σχόλιο και να τους πω «δεν είναι μόνον έτσι τα πράγματα». Είπα να στείλω ένα μήνυμα και να ζητήσω να τους δω αυτούς τους ανθρώπους για να τους αγκαλιάσω σφιχτά μέχρι να χαμογελάσουν. Τελικά έγραψα αυτά τα λίγα και σταματώ. Οι τελευταίες σκηνές του «Πολύ σκληρός για να πεθάνει 2» θα με αποφορτίσουν στα σίγουρα. Δε θέλω άλλη αναγκαστική μελαγχολία, έχω αρκετή δική μου. Ασε που βαθιά μέσα μου νιώθω «Πολύ σκληρός για να πεθάνω» από μια λάθος αναπνοή κι από ένα ράγισμα στην καρδιά που είδα μόνον εγώ (ή ούτε καν εγώ). Απόψε θέλω να ζήσω σαν τον σκίουρο. «Δίχως απ’ έξω ή από πέρα να προσμένω τίποτα». Να μην έχω τίποτα εκτός από το να ζω. Από Δευτέρα… έχει ο Θεός.  

4 σχόλια:

  1. Το ξέρεις, δεν συμφωνώ. Γράφεις, γράφεις, έστω και στενάχωρα, βγαίνεις εκείνην την ώρα έξω από τον εαυτό σου και μετά μπαίνεις ξανά, πιο άδειος και πιο ανανεωμένος από ποτέ. Και κάπου εκεί, τον βρίσκεις κιόλας..Τα λέμε αύριο :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πόσο συχνά τα λέμε, όμως, εκεί όπου θα συναντηθούμε αύριο και πόσο συχνά στα μπλογκ μας; Εγώ θέλω να σας βλέπω περισσότερο σε πεζόδρομους. Να σας αγκαλιάζω κι όχι να κάνω like στα κείμενά σας... Σκέφτομαι πάντως να αλλάξω τον υπότιτλο στο μπλογκ. Να γράψω «ιδού εγώ εν απογνώσει» ή έστω «ιδού εγώ, όταν δεν είμαι και πολύ καλά. Γιατί αν θέλετε να με δείτε καλά πρέπει να με δείτε από κοντά».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μαζί σου Σακισλόγλου κι ας μην έχω μπλογκ (η μόνη μάλλον από το πάλαι ποτέ. Διαβάζω διάφορα μπλογκ και μου δίνουν πολλές φορές την αίσθηση ότι ντρέπονται να γράψουν κάτι χαρούμενο και είναι κρίμα. Να γράφεις κι όταν είσαι χαρούμενος, μετά τον πεζόδρομο :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. mazi sas ki ego paidia.to grapsimo einai agxolytiko gia pollous anthropous, kai prepei na poneseis h na xareis poly gia na metafereis sto xarti h thn othoni to pragmatiko sou synaisthima.h zoh omos einai ekei exo, sto pezodromio, sta aggigmata k stis synantiseis, me alhthina pota ki oxi virtual, xoris like, lol & xaxxaxaxaxa. opote, guys, GET A LIFE!

    ΑπάντησηΔιαγραφή