«Ανάσες» κάτω από τους ήχους

Το «βαλς των χαμένων ονείρων» ήταν για χρόνια ο τίτλος της πρωινής εκπομπής μου στα ερτζιανά της Θεσσαλονίκης. 8-10, 9-11, 10-12, αυτές πάνω κάτω ήταν οι ώρες που διάλεγα από το 1997 να ξεκινώ… με Σωκράτη Μάλαμα τις δίωρες εκπομπές μου.

Ηταν όμως το βαλς αυτό και το μουσικό σήμα της αρχής. Μία συγκεκριμένη εκτέλεση της μουσικής του Μάνου Χατζιδάκι σε διασκευή Κώστα Γρηγορέα από το CD «Τετράδιο για κιθάρα» στο οποίο θα βρείτε κάποιες από τις καλύτερες δημιουργίες του Μάνου «για δύο κιθάρες». Νομίζω αυτός είναι και ο μαγικός αριθμός: Το «δύο». Πομπός και δέκτης, παραγωγός και ακροατής, συγγραφέας και αναγνώστης. Πιασμένοι χέρι – χέρι σ’ ένα βαλς ονείρων να γλυκαίνει με  ρυθμό ¾ τις εκφράσεις του προσώπου και τις ενστικτώδεις αντιδράσεις του σώματος. Ενας γλυκός ήχος που να μπορεί να σε κάνει «άνθρωπο» στις 8 το πρωί, την ώρα που όλα σε θέλουν αλλιώς…

Το σκέφτηκα για τίτλο ένα βράδυ Κυριακής, όταν ανακάλυψα στη ΝΕΤ την ταινία «Χαμένα όνειρα», του Αλέκου Σακελλάριου και του Χρήστου Γιαννακόπουλου. Δεν μπορώ να βρω πέντε ταινίες σαν αυτή στο ελληνικό κινηματογραφικό ρεπερτόριο, όχι γιατί οι ερμηνείες της με συγκίνησαν ή γιατί  το σενάριο που περιγράφει τις ζωές δύο φτωχών ερωτευμένων (Δημήτρης Παπαμιχαήλ - Αντιγόνη Βαλάκου) ήταν τόσο συγκλονιστικό. Η ταινία αυτή του Φίνου έχει ένα «κλίμα» στο ρυθμό των πλάνων, στη φωτογραφία, στις εσωτερικές λήψεις και στο πλάσιμο των χαρακτήρων που σου «μιλά» χωρίς συγκεκριμένες λέξεις, χωρίς προφανή συμπεράσματα και νοήματα.

Ετσι ήθελα να είναι η εκπομπή. Να την εντοπίζει αμέσως  ο ακροατής έτσι όπως ψάχνει με την αναλογική βελόνα του τις συχνότητες. Συνήθως οι σταθμοί στους οποίους δούλεψα είχαν σήμα...  ασθενικό. Επρεπε να ψάξεις καλά για να μπορέσεις να συντονιστείς. Η εκπομπή ήθελα να έχει κάτι τόσο δικό της που να μην μπερδεύεται κανείς περιμένοντας να ακούσει τη φωνή μου ανάμεσα στα τραγούδια. Ηθελα η εκπομπή να έχει «ανάσες» κάτω από τους ήχους. Να εκπέμπει κάποια μηνύματα σε μη εντοπίσιμες  συχνότητες… Βλακείες δικές μου δηλαδή που όμως σε έναν βαθμό «είπαν» κάποια πράγματα, πρώτα σε μένα και μετά σε έναν σκληρό πυρήνα ακροατών του νεοέντεχνου μουσικού ύφους.

Τώρα το «βαλς των χαμένων ονείρων» έγινε από εκπομπή ραδιοφωνική ένα «περίεργο» ιστολόγιο. Θα μου πείτε, και οι εκπομπές οι ραδιοφωνικές «περίεργες» ήταν. Αν δεν ήσουν μυημένος σ’ αυτές μπορεί και να νόμιζες ότι παρεμβάλλει… σκοπιανός σταθμός πάνω στη συχνότητα. Δεν ξέρω που θα με βγάλει. Σκέφτομαι να γίνει μια πρώτη βάση επικοινωνίας μεταξύ φίλων ώστε να μπορούμε να βρεθούμε όταν θα αρχίσουν και πάλι οι ραδιοφωνικές εκπομπές. Γιατί οι εκπομπές δεν γίνεται να μην ξαναρχίσουν. Το σκέφτηκα καλά, μέτρησα τι αξίζει περισσότερο να κάνω από δω και στο εξής κι αφού κατάλαβα πως μια σειρά από δήθεν σημαντικά πράγματα πρέπει να τα αφήσω για πάντα πίσω μου, βρέθηκα με τα «ελάχιστα», με τα βασικά και είπα να επιστρέψω σ’ αυτά.