Δευτέρα 16 Απριλίου 2012

«Χριστός Ανέστη»… κι ας μην υπήρξε ποτέ




Γεννιόμαστε…  Ασχημοι, μικροί, με δίχως σώμα και δίχως πνοή. / Μας  παίρνει ο άνεμος και μας αλέθει στο χώμα. Σκαλώνουμε κάπου και παίρνουμε σχήμα. / Ξάφνου αρχίζει η ζωή μας. / Ψηλά στρεφόμαστε προς τον ουρανό και βαθιά προς τη γη απλώνουμε ρίζες. Δεν είμαστε άνθρωποι. Είμαστε ακίνητα δέντρα που τρέχουν μπροστά την ίδια στιγμή που ολόκληρο το  σύμπαν γυρίζει πίσω./  Κάποτε πεθαίνουμε. Με σώμα που καίει τον πυρήνα του για λίγη ενέργεια και λίγη πνοή. / Παγώνει ο άνεμος όσα με κόπο ζεσταίνουμε, μικραίνει ο νους και φυραίνει. / Στεκόμαστε ψηλά, μακριά, παίρνουμε χρόνια και δίνουμε φως. / Δεν είμαστε άνθρωποι. Είμαστε αστέρια. Ακίνητα αστέρια που τα βάζει φωτιά η τριβή κι όπως πέφτουν στη γη ξαναγίνονται σκόνη.