«Χαίρε φτώχεια και φτώχεια της φωνής»

 

Είναι άνθρωποι σαν κι εμάς. Ζούνε σε πολυκατοικίες, έχουν παιδιά και αυτοκίνητο, λαμβάνουν λογαριασμούς από ΔΕΚΟ, κατέχουν κινητά τηλέφωνα κι είχαν για χρόνια σύνδεση NOVA… Μικρομεσαίοι με ψυχολογία μεσαίας τάξης. Καλομαθημένοι στην μαζική κατανάλωση, εθισμένοι στην τηλεοπτική διαφήμιση, χαλαροί με την αγοραστική νοοτροπία των παιδιών τους, ανώριμοι μπροστά σε διλήμματα οικονομικών ανοιγμάτων. Δεν έχει νόημα να ψάξεις τι έφταιξε και «την πάτησαν». Ισως δεν «ψάχτηκαν» αρκετά, ίσως δεν είχαν καλούς φίλους να τους συμβουλέψουν, ίσως οι γονείς τους να ήταν ακόμη χειρότεροι, ίσως απλά να είναι αδύναμοι χαρακτήρες και να χρειάζονται ψυχιατρική υποστήριξη. Το θέμα είναι ότι η οικονομική κρίση τους βρήκε εκτεθειμένους και τους χτύπησε. Μας χτύπησε. Εχασαν (χάσαμε) τις δουλειές τους. Μειώθηκαν δραματικά τα εισοδήματά τους. Αλλαξε σε μία νύχτα, άντε σε δύο μήνες όλη η ζωή τους. Αλλαξαν αυτά που μπορούν να κάνουν, χωρίς να αλλάξει αυτό που επιμένουν να θέλουν. Εγιναν δυστυχισμένοι χωρίς ποτέ να υπάρξουν ευτυχισμένοι, παρά την άνετη ζωή που, χωρίς να δικαιούνται, έκαναν νωρίτερα.

Παρ' ότι τεμπέλης, ο δράκος επέστρεψε

Η παρακμή στην ελληνική μουσική παραγωγή δεν καθρεφτίζεται μόνον στις πωλήσεις των δίσκων και στην κρίση ρεπερτορίου των πετυχημένων τραγουδιστών. Ακούσατε εσείς κάποιον καλό ορχηστρικό δίσκο τα τελευταία χρόνια; Ελάχιστους. Ακούσατε μελοποιήσεις ποιητών ή ωραίες κινηματογραφικές μουσικές; Ακούσατε κάποιον ωραίο παιδικό δίσκο που να αξίζει να τον κάνετε δώρο στα παιδιά σας; Αν εξαιρέσει κανείς δύο δίσκους του Δημήτρη Μπασλάμ και έναν του Γιώργου Χατζηπιερή έχω να ακούσω αξιοπρεπή μουσική για παιδιά από την εποχή της Λιλιπούπολης.Όταν λοιπόν κυκλοφόρησε η «Επιστροφή του τεμπέλη δράκου», δηλαδή το δεύτερο CD με παιδικά τραγούδια του Γιώργου Χατζηπιερή, χάρηκα ιδιαίτερα, όχι μόνον γιατί θα ‘χω καινούριες μουσικές να χορεύω με τα παιδιά μου αλλά και γιατί θα κάνω μερικά πολύ ωραία δώρα σε φίλους με πιτσιρίκια μεταξύ 2 και 10 χρόνων.

Την μπετονιέρα (του Μπασλάμ) μην την βλαστημάς

Το παιδικό τραγούδι είναι μια σοβαρή δουλειά και μια σοβαρή τέχνη αφού είναι ταυτόχρονα και μουσική και αγωγή και επικοινωνία με τον κόσμο των μικρών. Ασε που τις περισσότερες φορές τα μηνύματα αφορούν κυρίως τους μεγάλους. Κι επειδή στην Ελλάδα δεν έχουμε και πολλούς που να έχουν την υπομονή, την αγάπη και την έμπνευση να γράψουν τραγούδια τέτοια, το γεγονός ότι συνεχίζει ακόμη να το κάνει ο Δημήτρης Μπασλάμ μου προκαλεί μεγάλη ικανοποίηση. Αρχικά μπήκε στο παιχνίδι της δημιουργίας με τη γέννηση της κόρης του. Τώρα συνεχίζει από ευχαρίστηση κι από εσωτερική ανάγκη να την εντυπωσιάσει καθώς την βλέπει να μεγαλώνει. 

Ηρωες από χαρτί και κόσμος από γυαλί

Στο σχολείο, στην αλάνα, στα φροντιστήρια και στο ρέμα πίσω από το γήπεδο, η συμμορία μας είχε τους κανόνες της. Ολοι είχαμε παρατσούκλια βγαλμένα από τους ήρωες των γηπέδων και… των «παιδικών». Ετσι αποκαλούσαμε τα κινούμενα σχέδια, άσχετα με το αν μεγαλώνοντας καταλάβαμε ότι όλα αυτά ήταν περισσότερο για τους μεγάλους. Για τους γονείς μας τότε. Για μας τώρα. Εγώ, ως Ακης, ήμουν… η Ακα, η χήνα που προστάτευε τον Νιλς Χόλγκερσον, έναν άλλον φίλο που τον βγάλαμε έτσι γιατί φορούσε σκούφο και τον έλεγαν Νί(λ)κο.

O «Ηλιόσπορος» του Δημήτρη Νικολούδη

Αναζητώντας τους συνεχιστές της παλιάς σχολής του λαϊκού τραγουδιού, του Γαβαλά, του Καζαντζίδη, του Μπιθικώτση, συνειδητοποιεί κανείς ότι τα καλύτερα «πατήματα», την καλύτερη «πάστα» ερμηνευτών την διαθέτουμε εδώ στη Θεσσαλονίκη. Καραδημήτρης, Θεοχαρίδης, Καρακότας, Χατζημανώλης, Παπαζήσης και ανάμεσά τους ένας πραγματικός «υπηρέτης» του τραγουδιού μέσα από το ραδιόφωνο και το πάλκο, ο Δημήτρης Νικολούδης.

5 πράγματα που θέλω να ξεχάσω απ’ αυτές τις εκλογές

Σίγουρα είναι νωρίς για μετεκλογικές γκρίνιες. Ειδικά όταν έχεις ανταμειφθεί με μια τεράστια, για πολλούς ανέφικτη νίκη κι όταν συνολικά η παράταξη μέσα από την οποία «είδες» τον κόσμο των εκλογών διακρίνεται για την ευπρέπειά της. Τι να κάνουμε όμως, εμένα μου βγαίνει ένα παοκτζίδικο «κουσούρι»: Δεν μπορώ να δείξω ανωτερότητα, όπως τα περισσότερα μέλη της «Πρωτοβουλίας», και δεν ξεχνώ μια σειρά από «μαύρες» στιγμές αυτής της προεκλογικής περιόδου που τις συμπυκνώνω σε «πέντε», όσα και τα ανοιχτά δάχτυλα της παλάμης μου που δικαιωματικά κέρδισαν όσοι «πονηροί» εμπλέκονται στη δημιουργία τους.

Το «Κισμέτ» έγραφε Μπουτάρης

Και να τελικά που γίνονται θαύματα. Ο  τύπος αυτός με το διαμαντένιο σκουλαρίκι και το τατουάζ, με το τσιγάρο – προέκταση του χεριού, τα στρογγυλά γυαλιά, τις τιράντες, το άχαρο ψιλόλιγνο σουλούπι και κυρίως τις αιρετικές θέσεις και το «ανάποδο» μυαλό, είναι ο νέος δήμαρχος Θεσσαλονίκης. Πάει πλέον το κολλαριστό σκούρο μπλε κοστούμι. Πάει κι ο μεγαλόσταυρος. Η λιμουζίνα του δημάρχου θα γίνει σπορ Lancia, η πόρτα θα είναι ανοιχτή και ο δήμαρχος στους δρόμους να πίνει καφέ με τους πολίτες. Μα τω Θεώ, ακόμη και μόνον γι αυτήν την τόσο επιφανειακή αλλαγή, άξιζε τον κόπο ο αγώνας.

10 (ακόμη) πράγματα που έμαθα σ’ αυτές τις εκλογές

Μπουτάρης VS Γκιουλέκας: Το παιχνίδι παίζεται και με το παραπάνω

Τα τελικά αποτελέσματα του πρώτου γύρου των εκλογών στο Δήμο Θεσσαλονίκης μου προκάλεσαν αρχικά μια μικρή έκπληξη. Ηξερα πως πρόκειται για «ντέρμπι», υπολόγιζα την μεγάλη αποχή, γνώριζα πως η πλευρά Γκιουλέκα εκπροσωπούσε ένα κατεστημένο διοίκησης 24άρων ετών αλλά βαθιά μέσα μου πίστευα πως ένα βουβό κύμα αντίδρασης ετοιμάζονταν να εκφραστεί. Ηθελα ρε γαμώτο να προηγείται ο Μπουτάρης, έστω και με μικρό ποσοστό. Με μία ψήφο διαφορά, έστω. Τελικά έμεινα να επεξεργάζομαι την πραγματικότητα: Γκιουλέκας – Μπουτάρης στο δεύτερο γύρο με διαφορά κάτω από τις 5 ποσοστιαίες μονάδες. 37,9 με 33,5. Και 46% αποχή παρακαλώ… Είναι άραγε αυτό ένα καλό αποτέλεσμα; Μπορεί να δώσει ο δεύτερος γύρος τη Δημαρχία στον Μπουτάρη, κι αν ναι, με ποιόν τρόπο; Αρκετές ώρες μετά την πρώτη ανάγνωση μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι το παιχνίδι παίζεται και με το παραπάνω…

10 πράγματα που έμαθα σ’ αυτές τις εκλογές

«Ο,τι αφήνεις είναι δικό σου για πάντα»

 Εκανα ένα μεγάλο σφάλμα όταν απολύθηκα από την εφημερίδα στην οποία εργαζόμουν για οκτώ ολόκληρα χρόνια. Αφησα τα πράγματά μου εκεί  με το σκεπτικό ότι έτσι θα ’χω έναν καλό λόγο να επιστρέψω. Ωστόσο οι εβδομάδες πέρασαν, οι νέες εκκρεμότητες όρμισαν πάνω μου σαν σκυλιά κι εγώ άλλαξα δεκάδες φορές ψυχολογία και γνώμη για το αν έπρεπε τα πράγματα να έρθουν έτσι, αν έπρεπε να παραδοθώ αμαχητί, αν άξιζε τον κόπο να φύγω κι αν τελικά όλο αυτό θα μου βγει σε καλό.

Με Μπουτάρη, για να αλλάξουμε εμείς πριν απ' την πόλη

Στην «Πρωτοβουλία για τη Θεσσαλονίκη» μπήκα πολύ πρόσφατα, δύο σχεδόν μήνες πριν από τις εκλογές, όταν ήδη ο Κυρ – Γιάννης είχε αποσπάσει την στήριξη του ΠΑΣΟΚ και της Δημοκρατικής Αριστεράς και από αουτσάιντερ είχε μετατραπεί σε ισότιμο διεκδικητή του δημαρχιακού θώκου. Νωρίτερα είχα μια μάλλον αρνητική εικόνα για τον δυτικομακεδόνα. Τελευταία με είχε τσαντίσει η παραίνεση προς την διαπαραταξιακή ομάδα να «πάει μαζί του»…

To «πλοίο» του Παύλου Παυλίδη

Όταν λίγο πριν από το καλοκαίρι πληροφορήθηκα τον τίτλο της νέας δουλειάς του Παύλου Παυλίδη έκανα πλάκα. «Αυτός ο δίσκος που όλο φτάνει», έλεγα και εννοούσα ότι ο Παυλίδης για να βγάλει κάτι καινούριο πρέπει πρώτα να μας βγάλει την ψυχή. Χαλάλι του πάντως. «Αυτό το πλοίο», που έφτασε στα χέρια μου, είχε στ’ αμπάρια του ένα πολύτιμο μουσικό φορτίο γεμάτο εικόνες και συναισθήματα.http://www.youtube.com/watch?v=tXBMMC0XWaw